Dear Santa

Όταν ήμουν μικρή, ποτέ δεν με παραμύθιασαν οι δικοί μου με τον Αγιο Βασίλη. Δεν έχω παράπονο, έπαιρνα δώρα, αλλά πάντα μου τα έδιναν εκείνοι. Δεν είχα πρόβλημα, αρκεί που είχα δωράκια.. 

Εκεί που πραγματικά ένιωθα άσχημα ήταν όταν άλλα παιδιά περίμεναν τον Άγιο Βασίλη, ζούσαν τη μαγεία αυτή κι εμένα μου έλεγαν "μην πεις στην τάδε φίλη σου ότι δεν υπάρχει, γιατί περιμένει να της φέρει δώρο"... Και άκουγα να μιλάνε τα άλλα παιδιά γι αυτό, τι προετοιμασίες έκαναν κ πως το ζούσαν κ στεναχωριόμουν λίγο.. Ευχόμουν πραγματικά να πίστευα κ γω, κ να περίμενα τον Άγιο Βασίλη, ένιωθα πραγματικά την λαχτάρα κ ζήλευα τη φάση! Ο άντρας μου, λίγο πολύ, σαν κ μένα, δεν του είχαν πει ποτέ πως τα δώρα τα φέρνει κάποιος άλλος εκτός των γονιών των ίδιων. 

Όταν ήρθε στον κόσμο η μικρή, εξ αρχής, κάναμε το θέμα του Άγιου Βασίλη, υπερπαραγωγή... Παραμονή Χριστουγέννων το βράδυ, (πάντα παραμονή Χριστουγέννων, όχι Πρωτοχρονιάς, για να έχει χρόνο να παίξει με τα παιχνίδια της όσο το δυνατόν περισσότερο κ νωρίτερα) βγαίναμε έξω στον κήπο κ κρύβαμε τα δώρα της σε διάφορα δέντρα. Αν τύχαινε να είμαστε στο Βόλο, στα πεθερικά μου, επειδή είναι διαμέρισμα, κρύβαμε τα δώρα στην πυλωτή. 

Ξαφνικά λοιπόν, εκεί που η μικρή ήταν στο σαλόνι κ ανυπομονούσε, ακούγαμε όλοι καμπανάκια.. Ή, έπαιρνε τηλέφωνο ο Άγιος Βασίλης τον μπαμπά! Και ζητούσε τη μικρή, κ της έλεγε να βγει να ψάξει τα δώρα της επειδή εκείνος έπρεπε να φύγει γρήγορα, να πάει κ σε άλλα παιδάκια. (Να ακούς τον άντρα μου να μιλάει με τον φίλο του τον Γιώργο στο τηλέφωνο, που έκανε τον Άγιο Βασίλη, να μη σου μείνει άντερο. "Έλα Αγιε, εσύ είσαι;;; Τι μας έφερες φέτος;;" "Σε σένα ένα αρχίδι, δώσε μου το παιδί ρε μλκ να μιλήσω, άντε να δω τι άλλο θα με βάλετε να κάνω") 

Βάζαμε λοιπόν όλοι μπουφάν, κ τρέχαμε έξω με φακούς. Ναι, έχουμε φώτα έξω, αλλά με φακούς έχει πιο πολύ πλάκα. Ψάχναμε στο σκοτάδι για τα δώρα. Δε μπορώ να σας περιγράψω την ανατριχίλα... Αν το ένιωθα εγώ τόσο έντονα, δε μπορώ καν να φανταστώ πως το βίωνε το παιδί. Χεσμένη από το φόβο της μεν, κατουρημένη από τη χαρά της, δε. 

Ξαφνικά, ανακαλύπταμε τα δώρα. Ψηλά, σε κλαδιά, Τα κατέβαζε ο μπαμπάς, και τότε... "ωχχχχχ κοίτα, κοίτα εκεί στον ουρανό ψηλά, δε σου μοιάζει σαν έλκηθρο αυτό;;;" Και η μικρή ενθουσιασμένη (κ ψιλοφρικαρισμένη ταυτόχρονα, λολ) - "ναι, ναι το βλέπω!!!!!!". Και φώναζα εγώ 'ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ!! ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ Κ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ' και έλεγε κ το μικρό λίγο ντροπαλά "ευχαριστούμε που ήρφες και μου έφερες βώρα!!!" - και μετά τρέχαμε μέσα στο σπίτι, και τότε ΕΚΠΛΗΚΤΟΙ διαπιστώναμε πως είχε φάει κ το μελομακάρονο που είχαμε αφήσει κάτω από το δέντρο κ είχε πάρει κ το γράμμα, «Πώς γκένεν ατό;» - Μία φορά, ο Άγιος ήρθε κι έφερε δώρα, αλλά ξέχασε να φάει το μελομακάρονο κ να πάρει το γράμμα ο άμπαλος, αλλά οκ αφού τελείωσε τη βάρδια του, ξαναπέρασε από το σπίτι μας, γιατί το πρωί έλειπαν. 

Δεν είπαμε ποτέ στο παιδί πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Όσο μεγάλωνε κ άρχισε να με ρωτάει με δυσπιστία, της απαντούσα με πάσα ειλικρίνεια, 'δεν ξέρω αν υπάρχει. Δεν τον έχω δει, αλλά δεν βλέπω ούτε τον αέρα που φυσάει έξω, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει αέρας;'.  

Δεν χρειάστηκε ποτέ να πω πως δεν υπάρχει. Ε, καλά, βρήκε την άκρη μόνη της. Τώρα έχει κλείσει τα 11, πέρυσι είχα την αίσθηση πως ήταν τελευταία χρονιά που βγήκαμε να ψάξουμε τα δώρα κ δούμε το έλκηθρο. Και είμαι σίγουρη πως πέρυσι απλά "έπαιξε" μαζί μας την όλη φάση, σα θεατρικό δρώμενο, προσποιούμενη πως δεν ξέρει... Φέτος λοιπόν της είπαμε πως θα της δώσουμε χρήματα κ θα πάμε να ψωνίσει μόνη της ότι θέλει. Χμμ.. Και σαν να μην της πήγε πολύ καλά αυτό. 

Χτες, έψαξε κ βρήκε χριστουγεννιάτικα αυτοκόλλητα. Κ κάθισε κ έγραψε γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Ζωγράφισε, έβαλε σε φάκελο κ το έβαλε κάτω από το δέντρο. Και μου είπε με συνωμοτικό ύφος "μην ξεχάσουμε να βάλουμε το μελομακάρονο του, ε;". 

Και κάπως έτσι, θα έρθει κ φέτος ο Άγιος. Και θα βγούμε να ψάξουμε τα δώρα του στα δέντρα. Τρέχουν δίπλα μας σκυλιά, γατιά, τουρλουμπούκι, όλοι σε αναστάτωση. Και νιώθεις αυτή την ανατριχίλα, δε μπορώ να σας το περιγράψω, μα... αφού εσύ κρέμασες τα δώρα στο δέντρο, είναι δυνατόν να νιώθεις αδρεναλίνη στο κόκκινο;; 

Και φέτος, ειδικά. Που το παιδί πια σιγά σιγά, γίνεται κοπέλα, και γνωρίζει τους νόμους της φύσης και παγκόσμιες αλήθειες, μια ανάσα πριν το γυμνάσιο, μια ανάσα πριν την εφηβεία... αναρωτιέμαι... Ποιος κάνει δώρα σε ποιον, τελικά.  

*Εξακολουθώ να μην τρελαίνομαι με τα Χριστούγεννα κ αυτή την καταναγκαστική χαρά που λες κ σου επιβάλλεται, λόγω των ημερών. Ε, εντάξει είμαι κ μουρτζούφλης από τη φύση μου και μίζερη, μην τα ξαναλέμε. Παραμονή Χριστουγέννων όμως, αργά το βράδυ, ανοίγω λίγο τις γρίλιες στην καρδιά κ το μυαλό μου. Έτσι για λίγο. Ίσα να κάνει ένα πέρασμα ο χοντρουλός μουσάτος.

Πηγή: Φυστίκι που Κυλάει