Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

11.11

EDITORIAL


Όλα ξεκίνησαν πριν από τέσσερα χρόνια. Φαντάσματα ξετρύπωσαν από τις σκοτεινές γωνίες της μπλογκο-χώρας και απόκοσμο σκοτάδι κατέκλυσε τις σελίδες του ιστολογίου μου. Το αλφάβητο ξεκίνησε να χορεύει και να σχηματίζει λέξεις, και τούτες οι λέξεις δημιούργησαν κάθε λογής μάγισσα, στοιχειό και ξωτικό. Τον Οκτώβριο του 2015 έμελλε να γεννηθεί το μεγαλύτερο αφιέρωμα μιας Λίζας. Της Λίζας στη Χώρα των Θαυμάτων.

Και σήμερα·
Σήμερα φτάνει στο τέλος του.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το ιστολόγιο μου να βαφτεί με τα δικά του χρώματα. Είναι καιρός το διαδικτυακό ημερολόγιο να ανοίξει ξανά. Είναι καιρός να θυμηθώ ποια ήμουν. Και να συνειδητοποιήσω τι δεν είμαι πια.

Rewind.

Έχουν γίνει τόσα, που αν προσπαθούσα να τα διηγηθώ δε θα ήξερα από πού να αρχίσω.
Από την άλλη, δεν ξέρω καν αν θέλω και αν μπορώ.

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μου αυτή την τετραετία. "Όσους ήταν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν". Πόσα μέρη επισκέφτηκα. Ποια χώματα αγάπησα και τους ανέμους που σμίλεψαν τις άκρες μου. Πόσες ιδέες χρωμάτισαν τις σκέψεις μου. Τις λέξεις που χαράχτηκαν στο δέρμα μου. Τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Την απώλεια. 
Γνώριμη χώρα της καρδιάς.

Και ανθρώπους που έγιναν πατρίδα μου.

Στο σημείο αυτό θα βάλω μια άνω τελεία. 

Έχουμε πολλά να πούμε.
Η ιστορία μου δεν τελειώνει εδώ. 
Όπως πάντα· Συνεχίζεται...



Κάποια μέρα το Halloween θα επιστρέψει. Θα χορέψουμε ξανά στο φεγγαρόφως και θα φλερτάρουμε με το μακάβριο και το τρομακτικό. Τα τέρατα θα βγουν από την κρυψώνα τους. 

Προς το παρόν, θα είμαι εγώ το μοναδικό τέρας στο δικό μου παραμύθι.

***

Το κουδούνι χτυπά για τελευταία φορά στην ακαδημία μαγισσών. Οι μαθητές καλούνται να συγκεντρωθούν στη μεγάλη τραπεζαρία, για τον αποχαιρετισμό. Ξεκρεμώ τις κολοκύθες, τις  αραχνοΰφαντες γιρλάντες και τους μαγεμένους μανδύες. Φαντάσματα και νυχτερίδες βαμπίρ κρύβονται ξανά στις σκιές. Η μουσική της νυχτός αργοσβήνει πίσω από τις πανηγυρικές νότες κάποιου μινόρε της αυγής.

Ο ήλιος ανατέλλει ξανά στη μπλογκόσφαιρα.


Για πόσο θα κρατήσει αυτό το αντίο;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου