My Secret Garden

EDITORIAL

Ένα ακόμη μεσημεράκι με βρίσκει στη βεράντα, να προσπαθώ να χωρέσω λέξεις σε μία ανάρτηση πριν η κακοκαιρία εξορίσει εμένα και τον υπολογιστή μου στα ενδότερα του σπιτιού μου.

Κάτι με έπιασε σήμερα, καθώς έπινα τον καφέ μου, και αποφάσισα να ανανεώσω λίγο την "πρόσοψη" του ιστολογίου μου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωσα την ανάγκη να τη δω λίγο πιο καλοκαιρινή και ηλιόλουστη. Ψάχνοντας τα προτεινόμενα φόντα του blogger -το πόσο μου τη δίνουν τα πρότυπα με html κώδικες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δε λέγεται!- αρχικά έψαξα να βρω μια εικόνα που να απεικονίζει τη θάλασσα. Κάτι όμως δεν μου άρεσε -ίσως δεν έδεναν ωραία με το επιλεγμένο πρότυπο, ίσως εγώ δεν έχω νιώσει ακόμη τόσο "καλοκαιρινή", δεν ξέρω...- έτσι διεύρυνα την αναζήτησή μου στην κατηγορία φύση. Το μάτι μου έπεσε σ' ένα καταπράσινο τοπίο. Βλέποντας την εικόνα που κοσμεί πλέον ως φόντο το μπλογκ μου, το μυαλό μου άρχισε να κάνει συνειρμούς. Η εικόνα μου θύμιζε κάτι από το "Μυστικό Κήπο" του ομώνυμου βιβλίου. Δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ ότι το ιστολόγιό μου είναι ο δικός μου μυστικός κήπος. Ένας ολόδικος μου μικρός παράδεισος, που κρατώ κρυφό σχεδόν απ' όλους. Ένας κήπος γεμάτος μαγεία και όνειρα. Μακριά από τους ρύπους της καθημερινότητας.

Η μεταφορά φάνταζε ιδανική.

Κάθομαι ακόμη στο μπαλκόνι. Τα σύννεφα έχουν καλύψει τον ουρανό κι οι "μπαλκονίσιοι" φυσιοδίφες ψάχνουμε -ωσάν αρχαίοι οιωνοσκόποι- μέσα στις λεπτές αποχρώσεις του γκρίζου και του μπλάβου σημάδια που να προμηνύουν το αναπόδραστο -ή μήπως όχι;- της σημερινής βροχής.

Συλλογιέμαι τι θα μαγειρέψω για μεσημεριανό. Λόγω δίαιτας -ή μάλλον πιο σωστά διατροφής- εφευρίσκω συνεχώς light εκδοχές των αγαπημένων μου φαγητών, έτσι ώστε να μη στερούμαι επί της ουσίας τίποτα(χθες, για παράδειγμα, είχα την έμπνευση να φτιάξω μια σάλτσα τύπου pesto -με ολόφρεσκο και μυρωδάτο βασιλικό απ' το παρτέρι μας!- με γιαούρτι αντί για παρμεζάνα και ελάχιστο λάδι, για να ανακαλύψω σήμερα -μετά από μια γρήγορη αναζήτηση- ότι πράγματι υπάρχουν ανάλογες συνταγές στο διαδίκτυο). Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αρνούμαι να υποκύψω σε νερόβραστες δίαιτες με άνοστα φαγητά και στερήσεις που κάνουν τις λιγούρες να φαντάζουν σαν τα μαρτύρια του Ταντάλου. Όχι μόνο δεν κερδίζεις τίποτα, ίσα-ίσα μόλις τελειώσει η δίαιτα πέφτεις με τα μούτρα και δίχως μέτρο σε όλες εκείνες τις λιχουδιές που στερήθηκες, βάζοντας έτσι περισσότερα κιλά απ' όσα έχασες. Αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκο.
Συμπέρασμα: φάε καλή μου. Φάε νόστιμα -ίσως σε λίγο πιο υγιεινές εκδοχές- και με μέτρο. Κι αν λιγουρεύτηκες κι ένα "αμαρτωλό" πιτόγυρο στην τελική, χτύπα το αλύπητα. Θα μείνει μεταξύ μας(τάφος σε λέω!). Σε τελική ανάλυση, δικό σου είναι το σώμα και το διαχειρίζεσαι όπως εσύ γουστάρεις. Τέλος. Κι αν δεν αρέσει στους άλλους πέτα τους ένα απλό, λιτό και απέριττο "Fuck you" (με προφορά βρετανική, νεοϋορκέζικη, νοτιοαμερικάνικη, σκωτσέζικη, αφροαμερικάνικη, αυστραλέζικη, λαζογερμανική ή ό,τι τέλος πάντων σε εκφράζει) και ασ' τους αυτούς να τρώνε χαρτιά και νερόβραστα κολοκύθια.

Θαρρώ πως άρχισα να πολυλογώ ξανά, προσπαθώντας να σκεφτώ τι στον Crowley(χιχι για εσάς πήγαινε αυτό SPNfamily) θα φάω σήμερα. Θα δούμε... Ο ήλιος βγήκε ξανά και ο καιρός ζέστανε λιγάκι. Ας φτιάξω έναν ακόμη καφέ. "Πρωί" είναι ακόμη.

Καλημέρες!