Buena Vista

EDITORIAL

Η μεγάλη μου επιστροφή είναι γεγονός!

Μετά από έναν ολόκληρο μήνα απουσίας, σας χαιρετώ ξανά από το διαδικτυακό μου "παιδί", το πολυαγαπημένο μου ιστολόγιο. Σας γράφω αυτές τις λέξεις από το μπαλκόνι μου, απολαμβάνοντας το ζεστό χάδι του ήλιου και το παιχνίδισμα του ανέμου μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων. Στο βάθος, μια συστάδα γκρίζων νεφών ζυγώνει απειλητικά κι εγώ πληκτρολογώ γρηγορότερα, προσπαθώντας να χωρέσω όσες περισσότερες λέξεις κι εικόνες προλάβω στην ανάμνηση ενός "μπαλκονίσιου" ηλιόλουστου μεσημεριού, θέλοντας να δημοσιεύσω μια ανάρτηση ζεστή και ηλιόλουστη όσο και η βεράντα μου.

Οι λόγοι που έλειψα από τη μπλογκόσφαιρα τόσο μεγάλο διάστημα ήταν πολλοί και διάφοροι, η αφορμή, ωστόσο, ήταν μια αναπάντεχη έκρηξη έμπνευσης που συντελέστηκε εντός μου -όπως και πέρσι τέτοιο καιρό- και αφορούσε μια ιστορία που γεννήθηκε στο μυαλό μου πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μου χτυπά την πόρτα ανά διαστήματα και να απαιτεί την πλήρη υποτέλεια του χεριού και του μυαλού μου σε αυτή. Όπως καταλαβαίνετε, το χέρι μου -που από το φετινό Απρίλιο διεκδικεί όλο και πιο έντονα ξεκούραση(φροντίδα & προδέρμ)- δεν μπορούσε να αντέξει την καταπόνηση χειρόγραφου, ταυτόχρονα, και πληκτρολογίου, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να επιλέξω ένα εξ αυτών. Έτσι κι εγώ έδωσα προτεραιότητα στην έμπνευση -δε θα με περίμενε, άλλωστε, για πολύ. 

Μα ο καιρός πέρασε και πάνω που ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στη σφαίρα του διαδικτύου, εισήλθαμε στο κατώφλι της καλοκαιρινής σεζόν, η οποία εκτός από ήλιο και ζέστη έφερε μαζί της και επαγγελματικές -επιτέλους!- υποχρεώσεις. Η επιστροφή στην περσινή μου θερινή δουλειά είναι γεγονός και είμαι κάτι παραπάνω από χαρούμενη. Η δουλειά είναι για μένα πηγή ευχαρίστησης και αυτοπραγμάτωσης. Νιώθω μισή χωρίς μια απασχόληση, ένα σκοπό -είτε επαγγελματικό, είτε ακαδημαϊκό. Η κούραση, τα νεύρα, το άγχος είναι "παρενέργειες" χωρίς τις οποίες -παρά τη γκρίνια μου- η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω για πολύ. Έχω ανάγκη αυτό το "κάτι" που να με ξεκουνά από την αδράνεια, από το βάλτο της στάσιμης καθημερινότητας. Το λόγο να ξυπνάω κάθε πρωί και εκείνες τις αιτίες που θα με κάνουν να περιμένω με λαχτάρα -κι όχι με ζόφο- τις ημέρες ξεκούρασης.

Πολυλογώ, ωστόσο, για πράγματα που δεν είναι της παρούσης.

Εν ολίγοις, όλα τα παραπάνω συνετέλεσαν ως σταθμισμένοι και αστάθμητοι παράγοντες, ώστε να μπει προσωρινώς το ιστολόγιο μου σε δεύτερη μοίρα κι εγώ να εξαφανιστώ από τη μπλογκόσφαιρα εν μία νυκτί. Ως γνωστόν, όμως, ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Έτσι κι εγώ η "άπιστη" blogger επιστρέφω στο μικρό και ταπεινό μου blog. Κι αν το αρνήθηκα τρεις φορές "πριν αλέκτωρ λαλήσει", είμαι ξανά εδώ να του αφιερώσω το...υστέρημα του χρόνου μου και να το ντύσω με λέξεις και εικόνες -όπως του αξίζει. Κι αν δεν καταφέρω να γράψω όσα σχεδίαζα, συγχωρέστε με, έχει το καταπονημένο χέρι μου απαιτήσεις, καταλαβαίνετε...

Ο ουρανός σκοτείνιασε, σύννεφα σκέπασαν το ηλιόλουστο μεσημέρι μου, ένα βροχερό απόγευμα διαφαίνεται στον ορίζοντα. Μόνο εκείνο το δροσερό αεράκι, ο γνώριμος άνεμος της περιοχής μου, που δεν τον τρομάζουν ούτε τα πιο ζεστά καλοκαίρια, απέμεινε από την πρωινή συντροφιά της βεράντας. Μαζεύει δυνάμεις από την επερχόμενη κακοκαιρία, έτοιμος, ίσως, να αφήσει ξανά τα σημάδια του στο "σπίτι των ανέμων". Υπόκωφα, στο βάθος, βροντές απειλούν την υπαίθρια εγκατάσταση του υπολογιστή μου μα και το μόντεμ μου. Σας αφήνω για λίγο, αγκαλιά με εκείνες τις πρώτες εικόνες, με τον ήλιο και το πρωινό στο μπαλκόνι. Την όμορφη θέα, που με τη βροχή αποκτά ένα άλλο είδος ομορφιάς. Ίσως και όχι... Είμαι παιδί του χειμώνα εγώ, δεν είναι αντικειμενική η γνώμη μου.