A Clear Midnight

Νύχτα.

Σιγή και σκοτάδι στο σπίτι κι εγώ βρίσκομαι μονάχη στο μπαλκόνι, να απολαμβάνω το πρώτο βράδυ για φέτος με καλοκαιρινούς βαθμούς Κελσίου...ή σχεδόν. Στη δική μας περιοχή το καλοκαίρι είναι πάντα πιο ψυχρό.

Χαζεύω τα σπίτια, απέναντι και γύρω μου. Διαδοχικά τα φώτα σβήνουν κι οι ένοικοι βυθίζονται ένας-ένας στην αγκαλιά του Μορφέα. 

Τη δική μου νύχτα φωτίζουν τα κεράκια που άναψα και η οθόνη του λάπτοπ.
Όποιος εφηύρε τα ρεσό, έκρυβε μέσα του ένα μάγο. Βρήκε τον τρόπο να κατεβάσει τα άστρα στα μπαλκόνια, να τα κρατήσουν οι άνθρωποι μέσα στα δυο τους χέρια.

***

Αν λατρεύω κάτι στο καλοκαίρι είναι τούτες οι νύχτες. Ο έναστρος ουρανός και το δροσερό χάδι του ανέμου. Κάθε μου αναπνοή κουβαλάει μαζί της και λίγη νύχτα. Σαν κατάμαυρο μετάξι, γλιστρά το σκοτάδι μέσα μου και αγκαλιάζει την ύπαρξή μου. 

Αυτό ήμουν πάντοτε... Ένα νυκτόβιο πουλί.

Η νύχτα, η σιγή, το ημίφως, το αλκοόλ.. Η μοναξιά που δεν μοιάζει με μοναξιά. Η μαγεία που ωθεί το χέρι μου να γράψει, να σβήσει, να δημιουργήσει.

Βλέπω τα μαύρα γράμματα που χοροπηδούν στο ολόλευκο φόντο του πρόχειρου τετραδίου του blogger και χαμογελώ. Η νύχτα πάντα γεννά λέξεις στο υποσυνείδητό μου.
Πόσο καιρό είχα να καθίσω κάτω από τα άστρα και να γράψω; 

***

Η ματιά μου ταξιδεύει στον "απέναντι" λόφο. Εκεί που στέκει μόνος, αγέρωχος, ένας φωτεινός λευκός σταυρός. Άσβεστος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανάβει σαν εκείνο το υπέρλαμπρο, το άστρο της Βηθλεέμ. Θέλοντας, ίσως, να γίνει φάρος πίστεως και ελπίδας, που θα φωτίσει το δρόμο των κατοίκων της πόλης και θα τους καθοδηγήσει στο μονοπάτι τους.
Ή ίσως θέλοντας να υποκαταστήσει τα αστέρια, τις βραδιές που τα σφιχταγκαλιασμένα νέφη ορθώνουν εμπρός τους με αναίδεια το σκοτεινό τους ανάστημα.

Άνθρωπος.

Άνω + θρώσκω, δηλαδή κοιτώ ψηλά. Οι άνθρωποι πάντοτε έψαχναν στον ουρανό απαντήσεις για τη ζωή τους κι εκεί ανέπεμπαν παρακλήσεις και ευχές. Στα άστρα, στα πουλιά, στο Θεό.. 

Όλοι απευθύνονται σε μία υπέρτατη δύναμη, που αθέατη κατοικεί κάπου εκεί ψηλά. Είναι κάτι στο άπειρο -και το άπιαστο- του ουράνιου θόλου, που αποπνέει μια αίσθηση παντοδυναμίας και θείας χάρης.

Εγώ κοιτώ το μαύρο της νύχτας και το φεγγάρι. Με εμπνέουν να κάνω αυτά που θέλω, να γίνω αυτά που θέλω. Κοιτώ ψηλά στον εαυτό μου, όπως αυτός αντανακλάται στα μάτια της σελήνης και στην εβένινη λάμψη του νυκτερινού ουράνιου στερεώματος.

Κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κατάλαβα κι εγώ πως όποια κι αν είναι η υπέρτατη δύναμη εκεί πάνω -ας πούμε ότι επιλέγω να την πω Θεό- δε θέλει να μου δώσει απαντήσεις κι εύκολες λύσεις. Προτιμά να μου δώσει τη δύναμη να τις βρω μόνη μου. Να μου εμφυσήσει σιγουριά και πίστη στον εαυτό μου, γιατί έτσι μονάχα θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και να απευθύνομαι στο δικό μου Θεό με αγάπη όταν τα μάτια μου, αναπόφευκτα, ταξιδεύουν στους αιθέρες.

Δε θέλει να κοιτώ τον ουρανό με απόγνωση. Τον ουρανό πρέπει να τον κοιτούμε και να ταξιδεύουμε...

***

Πίσω από την πλάτη μου, για λίγο εμφανίστηκε η σελήνη. Ένα χρυσαφένιο μισοφέγγαρο, που παίζει με δύο μαύρα σύννεφα. Μισό, για να θυμίζει τους ανθρώπους τις δικές τους ελλείψεις. Εκείνες τις λέξεις και συζητήσεις που διακόπηκαν απότομα κι απέμειναν να κρέμονται ημιτελείς στον αέρα σαν απειλές. Λαιμητόμος τα όσα δεν είπαμε και δε νιώσαμε όταν έπρεπε... 

Μοιάζει το αποψινό φεγγάρι εκτός πορείας, λες κι έκανε ένα άλμα προς βορράν, ώστε να διασταυρωθούν οι ματιές μας. Σαν να με έψαχνε κι εκείνο, λες κι είχε ανάγκη τη δική μου ματιά για να νιώσει ολόκληρο. Έπρεπε να ανταλλάξουμε και την αποψινή μας καληνύχτα. Τόσα χρόνια κι ακόμη δεν έμαθε ότι ποτέ μου δεν ξεχνώ την ύπαρξή του... Τα πλάσματα της νύχτας νιώθουν ζωντανά μονάχα όταν τα φωτίζει το φεγγάρι.

***

Ένα από τα ρεσό μου τραγουδά το κύκνειο άσμα του και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Διαβάζω τις σκόρπιες ιδέες που αποτύπωσα στη νυχτερινή μου ανάρτηση. Άραγε βγάζουν νόημα; Ή μόνον εγώ, μεθυσμένη από την ομορφιά της νύχτας και των κεριών, διακρίνω μικρές ιστορίες μέσα τους;