Με τα μάτια ενός Potterhead

"Απαγορεύεται η είσοδος σε μίζερους και ψυχικά Μαγκλ."

Η κατάθεση ενός Χαρηποτεριστή .

Κάπου στα τέλη του 1998 κράτησα στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο.

Δεν χρειάστηκε να συστηθούμε. Τον ήξερα. Τον περίμενα.

Ήταν η επιβεβαίωση ενός κόσμου που ήξερα πως υπάρχει και ήθελα να γνωρίσω.

Πάντα στον κόσμο της φαντασίας μου.

Εκεί από τις πρώτες σελίδες ήξερα πως εδώ έχω να κάνω με κάτι άλλο.

Με κάτι νέο και γνώριμο ταυτόχρονα.

Και το βασικότερο;

Με κάτι αυθεντικά μαγικό.

Ανήκω στη γενιά που τα βιβλία με βρήκαν ακριβώς στην εφηβεία μου.

Ήμουν 14. Στην ηλικία που το παιδί θέλει να γίνει μεγάλος.

Την ηλικία που θεωρείς το συναίσθημα περιττό και προσπαθείς

να σταθείς στον κόσμο με όπλο τη λογική και την αντίδραση.

Κάπως έτσι λοιπόν πέρασα τις πύλες του Χογκουαρτς.

Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Μέχρι σήμερα.

Πέρασαν πολλά λοιπόν απο τότε.

Μεγαλώσαμε. Κι εγώ και ο μάγος.

Μετά από 13 χρόνια όλα είναι διαφορετικά.

Σχεδόν όλα.

Γιατί υπάρχουν και αξίες που μένουν αμετάβλητες στο πέρασμα των ηλικιών.

Υπάρχουν αξίες που τις κουβαλάς χωρίς να σε βαραίνουν.

Το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η Ροουλινγκ

ήταν οτι μου έμαθε την αξία της Μαγείας.

Οχι, δεν σου μιλάω για ραβδιά. ούτε για ξόρκια.

Σου μιλάω για λέξεις, για συναισθήματα και την έκφραση τους.

Σου μιλάω για ιδανικά. Φιλία, γενναιότητα, δικαιοσύνη.

Την αξία του να μπορείς να κρατάς ζωντανό το παιδί μέσα σου.

Την αγνότητα που κουβαλούσε η παιδική σου ηλικία.

Την πίστη σε ανώτερα αγαθά οπως η κατανόηση και το μοίρασμα.

Μας έμαθε ο κόσμος των Μαγκλ οτι πρέπει να δαγκώνουμε τον διπλανό για να μη μας δαγκώσει.

Μας έμαθε ο κόσμος των Μαγκλ οτι πρέπει να πατάμε ανθρώπους για να χτίζουμε καριέρες.

Να μην υπολογίζουμε τα απλά. Να ζητάμε τα πολλά.

Γιατί ευτυχία λέει είναι η δύναμη.

Όπως έλεγε και ο Ξέρεις-Ποιος "Δεν υπάρχει καλό και κακό. Μονάχα η δύναμη κι αυτοί που δεν μπορούν να την κατανοήσουν"

Κι όπου δύναμη βάλε χρήμα.

Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε, Να παίρνουμε

Από φίλους, συνεργάτες, συγγενείς, εραστές, γνωστούς, συντρόφους. Από όλους.

Όπως εκείνος. Ο Ξέρεις-Ποιος.

Είδες πόσο μοιάζουν οι Μαγκλ τελικά μαζί του; Οι δικοί μας Μαγκλ.

Πως μοιάζει το Υπουργείο Μαγείας επί Πίου Θικνες με τη σημερινή Βουλή;

Ίσως δεις τελικά ότι δεν απέχουμε και πολύ οι δυο κόσμοι.

Οπως σου έλεγα , ξωτικό μου, με έμαθε πολλά.

Παθιάστηκα με το σύμπαν του Αγοριού που Επέζησε γιατί κάπου εκεί είδα κι εμένα μέσα.

Αν και η κινηματογραφική του μεταφορά πολλές φορές με απογοήτευσε το τέλος ήταν όπως ακριβώς περίμενα. Κι ας μην ήταν οπως αυτό που διάβασα.

Ηταν καταπληκτικό! Μαγικό! Ένδοξο!

Έχοντας πιάσει ακριβώς τον παλμό και το συναίσθημα του βιβλίου.

Είδαμε επιτέλους το μεγαλείο της καθηγήτριας ΜακΓκοναγκαλ που ως θηλυκός Ντάμπλντορ γέμισε την οθόνη η μεγαλοπρέπεια του χαρακτήρα και της μαχητικότητας της.

Είτε τη στιγμή που θωράκιζε το Χογκουαρτς. Είτε τη στιγμή που εκδίωξε τον Σνέηπ αναλαμβάνοντας την αρχηγία του κάστρου.

Την Μόλι Ουέσλι να πολεμά στα ίσια την Μπελάτριξ και να κραδαίνει το ραβδί λέγοντας το θρυλικό "Νot my Daughter, YOU BITCH" με κομμένη ανάσα.

Τη συνάντηση του Νταμπλντορ με τον Ποτερ στο Κινγκ Κρος και τα όσα συζήτησαν αλλά και την αποκάλυψη για το ποιος πραγματικά ήταν ο Σέβερους Σνέηπ.

Η ταινία είναι η καλύτερη της σειράς. Δεν θα σου πω περισσότερα.

Ευχομαι όμως η ταινία, έστω η τελευταία να γίνει η αφορμή να αναζητήσεις

τι πραγματικά έγινε στη Μάχη του Χογκουαρτς.

Κι ίσως ανακαλύψεις μια πόρτα στο φανταστικό που θα θέλεις συχνά να ανοίγεις.

Η ιστορία του Αγοριού που Επέζησε είναι ένα επικό παραμύθι.

Ατόφιο και γνήσιο.

Διδακτικό και γεμάτο αλληγορίες.

Πολλές φορές λέω ότι ο Χάρι Ποτερ και οι φίλοι του είναι φτιαγμένοι από το υλικό των Χριστουγέννων.

Είναι φτιαγμένοι από την ίδια αστερόσκονη που ψάχνεις στα στολίδια του έλατου.

Και την έχουμε ανάγκη αυτή τη δύναμη στις μέρες μας.

Τhese are dark times, There is no denying όπως έλεγε και ο Rufus Scrimgeour 

Και οι μαύρες εποχές έχουνε ανάγκη από φως.

Και το τελευταίο πράγμα που μας έμεινε φωτεινό ξωτικά

Είναι τα όνειρα.

Είναι η ελπίδα.

Και το Χογκουαρτς συμβολικά είναι ένας φάρος από μόνος του.

Μπορεί η συγκεκριμένη ιστορία να μη σου ταιριάζει.

Μπορεί να μην είσαι τύπος που δίνεις χώρο για τέτοια βιβλία.

Μπορεί γενικά να μην πιστεύεις στο φανταστικό.

Μπορεί να μη σου λέει τίποτα γενικώς.

Προσπέρασε με και συνέχισε.

Βρες τον δικό σου τρόπο.

Όμως αν

Αν λέω,

Βρίσκεις ότι μπορεί και να θέλεις να ταξιδέψεις για λίγο.

Δώσε μια ευκαιρία στο παραμύθι.

Ανακάλυψε κι εσύ τον μικρό μάγο που ίσως κρύβεται μέσα σου.

Δεν χρειάζονται ραβδιά. Χρειάζεται καρδιά.

Expecto Patronum!

YΓ. Και να θυμάστε πως...

Hogwarts will always be there to welcome you home.

Πηγή: ΕlvenΚingdom