Καλη...νύχτωσε

Ξεκίνησα να δημοσιεύσω χθες μια νυχτερινή ανάρτηση για καλημέρα -πείτε το πρωτοτυπία, πείτε το "είναι τα ζώα μου αργά", πείτε το νοσταλγία, πείτε το ποζεριά, πείτε το βίτσιο, πείτε το αρχή γεροντικής άνοιας, πείτε το τέλος πάντων όπως προτιμάτε εσείς- μα πάνω που έγραψα τον τίτλο-για-όσκαρ-και-νόμπελ-μαζί-πρωτοτυπίας προέκυψε μια εκκρεμότητα -την οποία επιτέλεσα με εκείνο το είδος ταχύτητας γνωστής και ως "χασομέρης"- απ' όπου ξεμπέρδεψα -(κ)όλως τυχαίως- λίγο πριν πέσω για ύπνο -ας όψεται το πρωινό ξύπνημα.
Για να μην σας τα πολυλογώ, εν τέλει η ανάρτηση παρεπέμφθη στις ελληνικές καλένδες -τις γνωστές.

Καθώς προέβλεπε το καταστατικό της υπεύθυνης blogger, προηγήθηκαν μερικά "γκοντεμιτ" και μια δόση "ωνασουγαμήσω" μέχρι να αποφασίσω -μετά από ώριμη σκέψη και έκτακτα διοικητικά συμβούλια με το χέρι, το μυαλό και την τεμπελιά μου- να αναβάλλω την ανάρτηση για το σημερινό απόγευμα -πρωί δεν "έπαιζε" γιατί είχα να ξυπνήσω αχάραγα, λες και θα πήγαινα να αρμέξω τα γελάδια(οι αγροτικές μου, ωστόσο, περιπέτειες στο χωριό δεν είναι της παρούσης, γι' αυτό κλείνω την παρένθεση εδώ).
Κάθισα, λοιπόν, το απόγευμα μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ μου, αγκαλιά με τον εσπρέσσο μου και άφησα τα δάχτυλα των χεριών μου να μεγαλουργήσουν. Υπολόγισα, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο και κατέληξα να ασχολούμαι με άλλα άρθρα -και κάποιες ντιπ καταντίπ άσχετες με το ιστολόγιο online δραστηριότητες.
Και πάνω που λέω "τώρα θα γράψω" ξεκίνησε ο Υπέροχος Γκάτσμπυ στην τηλεόραση. Άσχετο που το έχω ξαναδεί(και το έχω ξαναδιαβάσει). Δε μπόρεσα να του γυρίσω την πλάτη, ήταν λες και ο Λεονάρντο -ο Ντι Κάπριο ντε- μου φώναζε "δες με, ενσαρκώνω έναν απ' τους αγαπημένους σου λογοτεχνικούς ήρωες". Τι να κάνω; Λύγισα.
Κάποια στιγμή λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει 12 -στη φαντασία μου εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο ρολόι σε ακτίνα χιλιομέτρων από το σπίτι μου- συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει κάτι στη μέση -μέσα μου ήλπιζα ότι ήταν φαΐ, ήταν απλά το παρόν άρθρο. Και ότι αυτή η μέση έπρεπε να φτάσει επιτέλους στην άκρη. Ως γνωστόν, το procrastinating πολλοί αγάπησαν, τον procrastinator κανείς.
Αφού κατέβασα μερικά καντήλια για την καριόλα την Ντέιζι -τι καντήλια, μανουάλια ολόκληρα ήταν- που ο Γκάτσμπυ την αγαπούσε κι εκείνη τον αγαπούτσες μπλε, πήρα δύναμη να αντικρύσω το λευκό βουνό, την κενή σελίδα του ιστολογίου που περίμενε καρτερικά εδώ και δυο μέρες να γεμίσει με γράμματα, λέξεις και εικόνες. Απελπιστικά διαθέσιμο να με κοιτάει και να με ικετεύει να βεβηλώσω τη λευκότητα του.
Καθώς λέει το ρητό "μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του (μου) μοίρα", γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να μην το ρισκάρω με μία ακόμη αναβολή -δεν είναι καιρός να πέσει πάνω μας η κατάρα των Φαραώ ξερωγώ- και να γράψω την ανάρτηση "ατάκα κι επί τόπου", με επιφύλαξη για την πνευματική μου κατάσταση -τα είπαμε, ξύπνησα πουρνό πουρνό με τη δροσούλα- και τη δική σας σωματική ακεραιότητα. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για τα αυξημένα επίπεδα καφρίλας που ανιχνεύονται σε αυτήν την ανάρτηση(ελάτε, παραδεχτείτε το, σας είχαν λείψει οι χιουμοριστικές μου αναρτήσεις).

Έτσι σας καλημερίζω τώρα, περασμένα μεσάνυκτα της 11ης Μαΐου, αργοπορημένα για σήμερα ή προκαταβολικά για αύριο -δεν έχω κατασταλάξει ακόμη.

Έτσι κι αλλιώς, σε κάποιο μέρος του πλανήτη είναι πρωί αυτή τη στιγμή.

Είναι, ωστόσο, τόσο ασυνήθιστη η "νυχτερινή καλημέρα";

Ο όρος Brunch έχει τρυπώσει πλέον  -μουλωχτά σχεδόν- στις ζωές μας, καθώς όλο και περισσότεροι στη χώρα μας μπαίνουν στον πειρασμό να αφιερώσουν μια "χουζούρικη" Κυριακή για να απολαύσουν ένα καθυστερημένο πρωινό, ούτως ειπείν ένα "πρωινομεσημεριανό", δίνοντας έμφαση όχι μόνο στο χουζούρι αλλά και στο "ιδιαίτερο" μενού αυτού του new age γεύματος(μείνετε συντονισμένοι, στην αμέσως επόμενη ανάρτηση ακολουθεί μια συνταγή ό,τι πρέπει για ένα brunch*).

Πόσοι, όμως έχετε ακουστά το Brinner;

Η λέξη Brinner είναι ένας γλωσσικός νεωτερισμός που σημαίνει την πρόσμιξη πρωινού και δείπνου, συνήθεια που εμφανίζεται κυρίως υπό τη μορφή κάποιου που επιλέγει για το δείπνο του (το οποίο στο εξωτερικό θεωρείται το κυρίως γεύμα της ημέρας, σε αντίθεση με την ελληνική μεσημεριανή παράδοση) ένα γεύμα που "παραδοσιακά" τρώγεται πρωί π.χ. pancakes με bacon. 

Βέβαια, στη χώρα μας θεωρούμε το συγκεκριμένο είδος πρωινού ένα γεύμα που καταναλώνεται άνετα πρωί-μεσημέρι-βράδυ (βλέπε ομελέτα). Άρα, για εμάς τους Έλληνες δε θεωρείται ιδιαίτερη πρωτοπορία. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει το σημερινό μου brinner τόσο πρωτότυπο;

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνω μια εισαγωγική παρατήρηση για όσους δεν διαβάζουν τις αναρτήσεις για καλημέρα που ανεβάζω (ντροπή σας που χάνετε επεισόδια!).

Με λένε Λίζα και είμαι coffeeholic.

Μην ανησυχείτε, δεν είναι κολλητικό. Με απλά λόγια, είμαι απολύτως και αμετάκλητα εθισμένη στον καφέ -τόσο που απολαμβάνω το αγαπημένο μου ρόφημα ολημερίς κι οληνυκτίς σαν κάθε άλλο αφέψημα. Και αυτό που καθιστά το δείπνο μου "brinner" είναι αυτή ακριβώς η λεπτομέρεια. Ότι μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να πιω έναν εσπρέσσο και να πέσω μετά από λίγο για ύπνο.
Ω ναι! Ανήκω κι εγώ σ' εκείνη τη μερίδα ανθρώπων -την αποκρυφιστική σέκτα των coffeeholics- που δεν τους "πιάνει" η καφεΐνη και αφήνονται στην απόλαυση του αγαπημένου τους ροφήματος χωρίς "παρενέργειες".

Ο καφές είναι ολόκληρη ιεροτελεστία και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η απόλαυση ξεκινά από τον ήχο των σταγόνων -στην κανάτα ή το φλιτζάνι- και το μεθυστικό του άρωμα, που σε τυλίγει σαν μια ζεστή αγκαλιά. Αν θες να απολαύσεις τον καφέ σου όπως του πρέπει, ένα είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας (Η καλή ποιότητα είναι αυτονόητη ως προϋπόθεση!) : να είναι ζεστός - να είναι σκέτος - να τον σερβίρεις σε πορσελάνινο φλιτζάνι. Αν ακολουθήσεις τη συμβουλή μου, ο καφές αυτός θα διεγείρει και τις πέντε σου αισθήσεις στον υπέρτατο βαθμό.

Άκου τον ήχο των σταγόνων, καθώς αυτές χτυπούν πάνω στην πορσελάνη. Θαύμασε την παχιά κρέμα του καφέ και το όμορφο φλιτζάνι που κλείνει μέσα του αυτή τη γευστική μαγεία. Πλησίασε το φλιτζάνι στα χείλη σου και πάρε μια βαθιά ανάσα. Άφησε το άρωμα του καφέ να πλημμυρίσει κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Νιώσε τη θέρμη του, να χαϊδεύει το πρόσωπό σου. Πιες μια συγκρατημένη γουλιά, σαν να δοκιμάζεις ένα καλό γαλλικό κρασί. Νιώσε το χάδι της κρέμας του στον ουρανίσκο σου κι απόλαυσε την αίσθηση της πλούσιας γεύσης του, που μοιάζει σαν να εξερράγη στο στόμα σου.

Αν είσαι καπνιστής, μην ανάψεις τσιγάρο πριν απολαύσεις τις πρώτες "ατόφιες" γουλιές -ή το πρώτο φλιτζάνι, αν είσαι από εκείνους που πίνουν τιτάνιες ποσότητες καφέ. Αφιέρωσε για λίγο τον ουρανίσκο σου στο μαγικό ρόφημα που έχεις στο φλιτζάνι σου.

Ύστερα άναψε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και βρες καταφύγιο στις σκέψεις σου. Για λίγα λεπτά θα νιώσεις λες και κάνεις ένα υπερβατικό ταξίδι. Σαν να υψώθηκαν γύρω σου τείχη, που κρατούν μακριά την πεζή πραγματικότητα. Απέραντη ησυχία θα μοιάζει να έχει απλωθεί κι εσύ θα είσαι πιο μόνος από ποτέ -το είδος μοναξιάς που αγαπούν οι στοχαστές.

Εκτός...

Μία μόνο εξαίρεση υπάρχει σε αυτή τη μοναχική μυσταγωγία. Λέγεται καλή παρέα -συζητήσεις εκ βαθέων και καρδιές που ανοίγουν πάνω από κούπες που αχνίζουν. Χρόνια που πέρασαν και χάθηκαν. Στιγμές που θα έρθουν στο μέλλον. Ένα φλιτζάνι αναμνήσεις. Τσιγάρα που ανάβουν, τσιγάρα που σβήνουν, τσιγάρα που καίγονται... Πακέτα που αδειάζουν κι ένας αναπτήρας που κάνει βόλτες από χέρι σε χέρι. Ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Όλα καπνός.

Είτε μοιραστείτε τον καφέ σας με γέλια είτε με κλάματα, η γεύση που θα σας αφήσει είναι μία: τα όμορφα συναισθήματα που σας ενώνουν με το συνομιλητή σας.

Αυτή είναι η πραγματική μαγεία του καφέ. Προσαρμόζεται σε όλες τις ώρες, σε όλες τις καταστάσεις και φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους -ή θωρακίζει τη δημιουργική μοναξιά τους. 

Είμαστε, άλλωστε, πράγματι η γενιά του καφέ και των τσιγάρων, αν το καλοσκεφτείς...

Δεν ειναι οτι μ'αρεσει ο καφές. Απλως τον συνοδεύω με το οξυγόνο μου.

— Χρήστος (@xanthopseiras) October 25, 2014