Ενήλικας
μετά νευρωτικός...
Λένε ότι η εφηβεία είναι η πιο βίαιη ηλικία του ανθρώπου. Η πρώτη νιότη, με τα πρώτα ξεσπάσματα, όνειρα τρανά, μεγαλεπήβολα σχέδια, οι πρώτες επαναστάσεις. Πιο βίαιη, όμως, είναι η ενηλικίωση. <<Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη>>. Το μεταίχμιο. Εκείνη η λεπτή ακαθόριστη γραμμή ανάμεσα στο "είμαι νέος" και το "οι ευθύνες με αναγκάσουν να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωσα". Η στιγμή που παύεις να είσαι έφηβη, κι ας νιώθεις ακόμη μέσα σου έτσι. Το σημείο μηδέν. Ανάβω τσιγάρο. Άλλη μια βλαβερή συνήθεια. Μα άμα σου 'καψαν την καρδιά, τι να τα κάνεις τα πνευμόνια; Καίω τα σημάδια με καπνό και νικοτίνη. Ταξιδεύω. Στον καπνό σχηματίζονται όλες μου οι σκέψεις. Κουρέλια, συντρίμια και δάκρυα. Όνειρα. Βγαλμένα από μια ανύπαρκτη ουτοπία -άραγε να ζήσω ποτέ μια υπαρκτή;
Πετάω τη γόπα και μαζί της τη μελαγχολία μιας ψυχρής βραδιάς.
Άλλη μια νύχτα εξομολογούμαι στον εαυτό μου τα ανείπωτα. Κι αύριο θα φορέσω το χαμόγελο πάλι. Και θα κάνω άλλο ένα βήμα μπροστά. Ποτέ πίσω.
Πάντα γι' άλλα μιλάμε...
.....με συγκίνησες....!!! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που σου άρεσε γλυκιά μου! :*
ΔιαγραφήΤην λάτρεψα αυτή την ανάρτηση σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌνειρα που έρχονται, όνειρα που φεύγουν..
Δεν ξέρω από ποια λόγια να πιαστώ και να πρωτοσχολιάσω.
Τα έκφρασες τόσο όμορφα που πραγματικά ότι και να πω περισσεύει..
Πάντως, μπορεί μην είμαι ακόμη ενήλικας, μα την εφηβεία την έχει νιώσει έντονα το κοκαλάκι μου.
Παράξενα η περίοδος της μεταμόρφωσης..Μα συνάμα και τόσο όμορφη!
Σίγουρα υπάρχουν και τα καλά της ενηλικίωσης!
Αρκεί να τα βρεις:)
Είναι και η Μποφίλιου που τη συνόδευσες..αχ, αχ!
Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια γλυκιά μου
ΔιαγραφήΦυσικά έχει και τα καλά της, όπως και κάθε ηλικία. Αρκεί να μη βιάζεσαι να την προσπεράσεις και να εκμεταλλεύεσαι την κάθε ευκαιρία. Χειρότερο απ' όλα είναι να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες..
Καλά η Μποφίλιου είναι απλά θεά!
Θα περίμενα να τη βρω στο άλλο ιστολόγιο τούτη την ανάρτηση! Την αγάπησα πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις λέξεις δεν ξέρω πού να πρωτοσταθώ, βρίσκω τον εαυτό μου, το είπαμε πολλές φορές, νομίζω θα το ξαναπούμε... Και αν δεν τα έχω ζήσει ακόμα όλα αυτά, είμαι σίγουρη πως έτσι θα τα ζήσω. "Το κρύο της ψυχής δε φεύγει".
Και η Μποφίλιου πάντα παρέα.
Πολλά φιλιά!
Για κάποιο λόγο ένιωσα πως "ταιριάζει" εδώ. Ίσως επειδή δημοσίευσα σε αυτό μια παρόμοια σειρά εξομολογήσεων πέρσι, ίσως επειδή βάζω μέσα τραγούδια και εικόνες.. Δεν ξέρω.
ΔιαγραφήΝομίζω ότι θα με εξέπληττε αν δεν έβρισκες κάπου εδώ μέσα τον εαυτό σου. Είναι όμορφο κι αστείο συνάμα αυτό που συμβαίνει με τα ιστολόγια μας. Και που απ' ότι φαίνεται βιώνουμε όσα μας συμβαίνουν με τον ίδιο τρόπο, παρόλο που δε γνωριζόμαστε προσωπικά. :)
Φιλάκια!
Πράγματι... Είναι όμορφο να διαβάζεις και κάπου αλλού τον "εαυτό" σου!
ΔιαγραφήΕυαίσθητό μου κοριτσάκι,τα όνειρα μας είναι μέρος της ψυχής μας,,μάθε μόνο πως να τα κυνηγάς..κυνηγώντας τόνειρο βρίσκουμε την ευτυχία..αν πάλι δεν την βρούμε θα περιμένουμε τα επόμενα όνειρα να φωλιάσουν μέσα μας,,γιατί όταν εγκατασταθούν στην ψυχή δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ..γράφεις υπέροχα μεστά και με κατάθεση ψυχής!!σε περιμένω και απο το δικό μου μπλόγκ με ποίηση,όνειρα,μουσική!
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια!!!
Διαγραφήπολλά φιλιά