It's a cold and it's a broken hallelujah...

It's a cold and it's a broken hallelujah

09.03.2005

8 χρόνια πριν...

Και να που πέρασε ένας ακόμη χρόνος από τότε. Κι όλα είναι ίδια. Γράψε λάθος. Τίποτα δεν είναι ίδιο, αλλά αυτό που με πονάει πιο πολύ δεν άλλαξε. Κι ούτε πρόκειται να αλλάξει. Κι ενώ έχω τόσα συναισθήματα, κάτι μ' εμποδίζει να τα γράψω. Κάπου, κάπως δεν μπορώ να τα κάνω λέξεις. Και δυσκολεύομαι πολύ. Κι ενώ προχωράω στη ζωή μου, ένα κομμάτι του εαυτού μου χάθηκε εκεί. Μένει κολλημένο σ' εκείνη τη στιγμή. Και δεν θα το κερδίσω ποτέ ξανά.

Και με όλα αυτά τα τρελά που μου συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα νιώθω σαν να γυρνάω εκεί. Όχι, σαν να είμαι ακόμη εκεί. Κάπως έτσι.

Τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Το ξέρω. Ούτε και το μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Ένα κουβάρι. Και ξαφνικά μια αναλαμπή.

Κάτι χαμένες σκέψεις που δεν έγιναν ποτέ, όνειρα ξεχασμένα, μισοσβησμένα. Το αόρατο τείχος ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη γκρεμίζεται. Κι όμως, μ' ένα παράλογο τρόπο βλέπω καθαρότερα. Ίσως να είναι η θολούρα των ημερών, ο πόνος της σημερινής ημέρας.. Δεν ξέρω. Αλλά σαν ένα παζλ ενώνω κομμάτια. Κι αφού μ' ένα δικό μου τρόπο ενώνονται, δεν μ' ενοχλεί κι ας είναι τρέλα. Σύννεφα που διαλύονται με τσιγάρα και αλκοόλ. Σήμερα βρήκα να μην έχω... Μέσα στα παράλογα ψάχνω να βρω την λογική την άκρη. Αδύνατον. Κι όμως πιθανό. Δεν ξέρω πως.

Πρέπει να τα αφήσω αυτά στην άκρη. Προς το παρόν. Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε για ένα συγκεκριμένο άτομο, για μια ημέρα ιδιαίτερη. Κακή. Άκαρδη. Πώς γίνεται μια μέρα, μια αφηρημένη έννοια, να είναι άκαρδη; Στην ψυχή μου είναι. Γιατί μου πήρε άσπλαχνα, χωρίς μια δεύτερη ευκαιρία, χωρίς να νοιαστεί για τις συνέπειες, το πιο σημαντικό άτομο της ζωής μου τότε. Κι ίσως ακόμη να είναι. Τώρα που το σκέφτομαι, ναι. Κι αν δεν είναι λογικό αυτό που νιώθω, δεν πειράζει.. Πού είδατε λογική στα συναισθήματα; Κι ίσως παράλληλα συμβάντα να έκαναν αυτό το άτομο για μένα πιο σημαντικό. Γιατί ήταν το καταφύγιο μου στις μπόρες της ζωής μου -όσοι είχατε μια apple pie life μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Έχω περάσει πολλά. Λιγότερα από τους πραγματικά δυστυχείς. Πολύ περισσότερα από τους ευτυχείς. Όταν περνάς κάποια πράγματα μικρός, γίνεσαι πιο ευαίσθητος αλλά και πιο δυνατός ταυτόχρονα. Πόσο αλήθεια, θεέ μου. Πάλι παραμιλώ για άλλα πράγματα.

Πως δένουν, όμως, τα άσχετα με τα σχετικά...

Σας έχω μπερδέψει, το ξέρω. Κι εγώ βρίσκομαι σε σύγχυση. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα. Θυμάμαι μικρή δεν είχα πρόβλημα να κλάψω μπροστά σε άλλους. Μετά από εκείνη τη μέρα, τα δάκρυα μου τα έχουν δει ελάχιστοι. Και να θέλω, δεν μπορώ. Και μένουν όλα καρφωμένα μέσα μου. Μέχρι να βρω μια ευκαιρία να ξεσπάσω. Πάντα μόνη μου.

Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό...

Είναι κι αυτό το νέο οικογενειακό δράμα που μας συνέβη μόλις χθες κι ακόμη δεν έχω βρει ησυχία. Αυτό ήταν που ήθελα να πω. Ότι ενώ η γιαγιά μου δεν μ' επισκέπτεται ποτέ στον ύπνο μου, πριν λίγους μήνες ερχόταν συνέχεια. Κι ενώ πήγα και φρόντισα το μνήμα της και το στόλισα με λουλούδια, συνέχισε να έρχεται. Κι εγώ απορούσα γιατί. Αφού ποτέ δεν την ξέχασα. Κι αν δεν μπορούσα να πηγαίνω στο μνήμα στο χωριό ήταν λόγω τόπου και χρόνου, όχι λησμονιάς. Μα τώρα συνειδητοποίησα ότι ήταν και κάποιος άλλος στα όνειρα. Και με το χθεσινό συμβάν όλα δένουν. Και σκέφτομαι τώρα ότι ερχόταν να με προειδοποιήσει. Ίσως να μην πιστεύετε στα όνειρα. Ίσως να θεωρείτε τα λόγια μου ανόητα. Θα μου πείτε όνειρα και μαλακίες. Ούτε εγώ πιστεύω σε ονειροκρίτες με ψάρια, αίματα και δόντια. Μιλώ για προαίσθημα. Και στα προαισθήματα μου δεν πέφτω έξω. Τους ανθρώπους τους ψυχολογώ με το καλημέρα σας. Τα όνειρα μου βγαίνουν συχνά. Κι όσες φορές τα αγνόησα βγήκαν. Και δυστυχώς, κυρίως τα άσχημα πραγματοποιήθηκαν.

Έτσι και ο θάνατος της. Ξεκίνησε από ένα όνειρο λίγα χρόνια πριν. Μικρή εγώ φοβήθηκα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Κι αν ήταν ο χειρότερος μου φόβος, δεν το πολυσκεφτόμουν. Και ίσως τον θάνατο από μόνο του να μην τον συνέδεα με το όνειρο. Αλλά ήταν τα γεγονότα μετά. Που τα έζησα όπως ακριβώς τα είδα στο όνειρο. Όχι η κηδεία, αυτή ήταν αναμενόμενη. Μιλώ για πράγματα μήνες μετά. Για τον τραυματισμό του παππού μου απ' το ατύχημα και τις πατερίτσες του. Για το σπίτι στο χωριό. Και τόσα ακόμα. Για να είμαι ειλικρινής, μετά από εκείνα συνέδεσα τον θάνατο με το όνειρο.

Κι είναι κι εκείνη η φράση της γιαγιάς μου -4 μέρες πριν το ατύχημα- που θα με στοιχειώνει μια ζωή: “όταν πεθάνω όλοι θα καταλάβουν την αξία μου”. Αχ γιαγιά μου.. Γιαγιά μου. Γιατί;

Θέλω να ουρλιάξω, να τσιρίξω, να κλάψω, να χτυπηθώ, να σκίσω τα ρούχα μου. Αλλά δε θα το κάνω. Γιατί της το υποσχέθηκα πριν λίγα χρόνια(όταν κατάφερα να ξεπεράσω την κατάθλιψη). Το ίδιο και πέρσι. Και φέτος. Και κάθε χρόνο. Υποσχέθηκα να με βλέπει χαρούμενη, να προχωράω στη ζωή μου. Να την κάνω περήφανη. Να γίνω αυτό που θα ήθελε να βλέπει αν ήταν ζωντανή. Μια μέρα να ξεσπάω και μετά να φοράω το χαμόγελο στα χείλη μου και να βάζω τα δυνατά μου για έναν ακόμη χρόνο. Να είμαι αισιόδοξη. Να κάνω όνειρα. Να μην το βάζω κάτω.

Άλλος ένας χρόνος πέρασε. Άλλη μια δύσκολη μέρα. Μια βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε. Θα σε σκέφτομαι κάθε μέρα.

Δεν σε ξεχνώ...

it's not a cry that you hear at night
it's not somebody who's seen the light
it's a cold and it's a broken hallelujah