Μεγάλες Προσδοκίες

Great Expectations

Πριν λίγο καιρό είδα την ταινία που βασίζεται στο μυθιστόρημα του CharlesDickens Μεγάλες Προσδοκίες. Μια καταπληκτική ταινία, με υπέροχη σκηνοθεσία και σχεδόν μαγικές ερμηνείες(Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Robert DeNiro, Anne Bancroft, Hank Azaria). “Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα,καθώς προκάλεσε μεγάλες αλλαγές μέσα μου. Αλλά το ίδιο συμβαίνει στον καθένα. Διαλέξτε μια ξεχωριστή μέρα και πείτε ότι τη σβήνετε από τη ζωή σας. Για σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη της. Όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές σταματήστε για λίγο και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα είτε είναι από σίδερο είτε από χρυσό είτε από αγκάθια είτε από λουλούδια,που ποτέ δε θα σας έδενε, αν δεν είχε δημιουργηθεί ποτέ εκείνος ο πρώτος κρίκος μια ξεχωριστή μέρα.” 
Μια ιστορία πόνου, απόγνωσης και πληγωμένων καρδιών, με απίστευτες ανατροπές και παιχνίδια της μοίρας που απλά παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Οι χαρακτήρες είναι τραγικοί, αλύτρωτοι και η τελική κάθαρση μοιάζει να μην έρχεται ποτέ. “Όπως όλα τα happy end ήταν μια τραγωδία, επειδή είχα πετύχει. Είχα σπάσει τα δεσμά μου. Είχα φτιάξει τον εαυτό μου. Σκληρά μεν, αλλά το είχα καταφέρει. Ήμουν ελεύθερος.” 
Άνθρωποι δεμένοι μ' ένα περίεργο, ανεξήγητο τρόπο. Κλεισμένοι σε δικές τους φυλακές. “Μια πυραμίδα πόνου. Δεν είναι αγάπη, αλλά είναι ένας σύνδεσμος. Είμαστε μαζί.” 
Τα εύσημα για τη σκηνοθεσία ανήκουν στον Alfonso Cuarόn. Στην ταινία χρησιμοποιεί γνωστά σκηνοθετικά κλισέ, τα οποία ωστόσο μέσα απ' τον αριστουργηματικό φακό του, ντυμένα μ' ένα σπανιόλικο ταμπεραμέντο, μοιάζουν πρωτόγνωρα. Ο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός σκηνοθέτης με μια εξαιρετική αντίληψη και περίτεχνα παιχνιδίσματα με το φως παντρεύει το συνηθισμένο με το ανοίκειο, μ' ένα έκδηλο ρομαντισμό που παίρνει συχνά τραγικές διαστάσεις. 
“Ξέρεις τι είναι αυτό; Είναι η καρδιά μου κι είναι ραγισμένη. Τη νιώθεις;” Η πένα του Dickens υπογράφει ένα πραγματικό αριστούργημα, στο οποίο ο Cuarόn προσδίδει ένα φλογερό ισπανικό πάθος. Ο θεατής χάνεται σ' ένα δίχτυ εμμονών που οδηγούν, κυριεύουν και καταστρέφουν ζωές. Γίνεται ένα με τους πρωταγωνιστές, πονά, νιώθει, ερωτεύεται, μισεί μαζί τους. Αιχμαλωτίζεται στις ίδιες αρρωστημένες παγίδες, διαβαίνει τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια με αυτούς. 
“Το κορίτσι, το χρήμα, δόξα, εκδίκηση. Ήταν οι αρρωστημένες εμμονές της ms Dinsmoor. Και τώρα ήταν δικές μου.” 
Είναι πολύ περισσότερα από μια ιστορία αγάπης. 
“Δεν είσαι τυχερός. Άξιζες την επιτυχία. Έχω εντυπωσιαστεί πολύ, και κανένας δεν το αξίζει περισσότερο από σένα.” Μια -φαινομενικά άσχετη- πράξη καλοσύνης, ίσως από φόβο, ίσως από αθωότητα, ήταν το έναυσμα μιας αλλεπάλληλης σειράς γεγονότων στη ζωή του ήρωα. Η συνειδητοποίηση του αντικρίσματος αυτής της πράξης ωθεί τον ήρωα να φύγει, να κυνηγήσει τα όνειρά του μακριά, να ξεχάσει.. Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η ώρα να γυρίσεις.
“Και μια μέρα γύρισα σπίτι” Πάντα έρχεται. 
“Κάθισα εκεί και σκέφτηκα όλα τα πράγματα που έχω κάνει. Όλη μου τη ζωή. Και πού, μέσα σ' εκείνη τη σύντομη βίαιη στιγμή, είχε πάει. Υπήρχε μόνο η ανάμνηση μου απ' αυτά.” Εκείνη τη μαγική στιγμή καταλαβαίνει -ήρωας και θεατής μαζί- πως αν κάτι μοιάζει τελειωμένο, δε σημαίνει ότι είναι. Και η διάβαση από την τραγική πραγματικότητα του θύματος σε αυτή του θύτη συμβαίνει. 
“Από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω, το πρώτο που έμαθα ήταν ο φόβος.” Κι ίσως τελικά κι ο θύτης να είναι θύμα, ίσως όλοι να είναι θύματα, απλά πιόνια σ' ένα νοσηρό παιχνίδι της μοίρας..

I'm not gonna tell the story the way it happened, I'm gonna tell it the way I remember it...