Για τον Ρασκόλνικωφ

Την προηγούμενη φορά υποσχέθηκα στο φίλο Ρασκόλνικωφ μια ανάρτηση αφιερωμένη εξαιρετικά, με τον επίλογο του Ντοστογιέφσκι στο έργο "Έγκλημα και τιμωρία". Είναι ολοφάνερο για ποιο λόγο διάλεξα το συγκεκριμένο, οπότε -προς το παρόν- δε θα επεκταθώ άλλο.
Να σημειώσω απλά ότι τον έγραψα με καλλιγραφικά και ότι -συγγνώμη Ρας- ξέχασα να βγάλω φωτογραφία το δικό μου αντίτυπο, αλλά για καλή μας τύχη το βρήκα στο google.

Но тут уж начинается новая история, история постепенного обновления человека, история постепенного перерождения его, постепенного перехода из одного мира в другой, знакомства с новою, доселе совершенно неведомою действительностью. Это могло бы составить тему нового рассказа, − но теперешний рассказ наш окончен.

Και η απόδοση του επιλόγου στο ελληνικό αντίτυπο:

"Εδώ όμως αρχίζει μια άλλη ιστορία, η ιστορία της προοδευτικής ανανεώσεως ενός ανθρώπου, της προοδευτικής του αναγεννήσεως, του βαθμιαίου περάσματος

του από έναν κόσμο σ' έναν άλλο, του ανεβάσματος του σε μια καινούργια

πραγματικότητα που του ήτανε άγνωστη ως τώρα. Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός καινούργιου μυθιστορήματος. Το σημερινό μας όμως τελειώνει εδώ."