Οι φάσεις της σελήνης

13.07.12

Οι φάσεις της σελήνης

Περνάω φάση...

Τι πραγματικά σημαίνει αυτή η έκφραση; Κάποτε πίστευα ότι όντως περνάω διάφορες φάσεις -σαν ένα ανάδρομο Ερμή. Τον τελευταίο καιρό, όμως, είμαι συνέχεια σ' ένα μπαλκόνι, με καταθλιπτική μουσική να γράφω μανιωδώς για τη μαυρίλα της καθημερινότητας μου -ξαφνικά η “Νάρνια” δεν ακούγεται και τόσο κακή ιδέα. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, νιώθω σαν το καλοκαίρι μου να έχει καταστραφεί. Το θέμα είναι ότι πέραν των ήδη γνωστών προβλημάτων -τα μαύρα σύννεφα στο καλοκαίρι μου, που σας είχα αναφέρει εδώ και καιρό- δεν τρέχει κάτι άλλο. Όχι λάθος. Τρέχει. Μια στρατιά ερωτικά απογοητευμένων φίλων στα όρια της κατάθλιψης να παρασύρουν και μένα μαζί. Δεν παραπονιέμαι επειδή μου εξομολογούνται τα προβλήματά τους -προς Θεού! Το αντίθετο, μάλιστα, μ' αρέσει πολύ να βοηθώ τα άτομα που αγαπώ. Το δικό μου πρόβλημα είναι η σκοτεινή μου πλευρά. Αυτή που τόσο επιμελώς κρύβω από τους άλλους, που πασχίζει ν' αναδυθεί στην επιφάνεια, αυτή που αν βγει παραέξω θα με πουν κι εγωίστρια. Ναι, είμαι. Όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί δε μπορώ. Γιατί νιώθω ένα τεράστιο βάρος στην ψυχή μου, αμέτρητες μαχαιριές στην καρδιά μου -όταν κάποιος πειράξει τα πρόσωπα που αγαπώ, το θέμα γίνεται προσωπικό- και δάκρυα που δε λένε να κυλήσουν. Κι απ' την άλλη όλα αυτά μετατρέπονται σε νεύρα, θυμό, οργή... Είμαι έξαλλη δίχως λόγο και δε βρίσκω πού να ξεσπάσω. Στιγμές σαν αυτή παρακαλώ για ένα σάκο του μποξ -κυριολεκτικό ή μεταφορικό. Όλα αυτά δεν έχω κάπου να τα πω. Αν τα πω στις φίλες μου θα μου πουν όλα καλά, να ηρεμήσω(θέλω απλά να ξεσπάσω χωρίς κάποιος να μου πει να ηρεμήσω), αν μιλήσω στη μητέρα-Τερέζα δε θα καταλάβει. Εδώ που τα λέμε λογικό. Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Και οι στιγμές που με πιάνει αυτό το “δε με χωρά το σπίτι” είναι βράδυ... Πού να πάω; Τι να κάνω; Να βγω σαν την τρελή στις ερημιές να τρέχω; Φοβάμαι κιόλας εδώ βραδιάτικα. Και όλο κλεισμένη σ' ένα σπίτι. Από Δευτέρα, βέβαια, επιστρέφω στο γραφείο, αλλά δεν ξέρω τι θα κάνει αυτό για τα νεύρα μου -σας είπα δεν είναι στα καλά τους. Αλλά και καλό να μου κάνει το γραφείο θα είμαι κλεισμένη σ' ένα σπίτι την υπόλοιπη ημέρα. Κι έγινε ο κόσμος μια σταλιά και πια δε με χωράει. Ώρες-ώρες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που άφησα το δίπλωμα για του χρόνου. Θα 'θελα να πάρω τώρα ένα αυτοκίνητο και να οδηγώ, να οδηγώ, να οδηγώ, να οδηγώ... Μόνη μου. Έχω τόσο έντονες τάσεις φυγής που στον ύπνο μου βλέπω συνέχεια ότι οδηγώ -είμαι και Τοξότης, τι να κάνουμε; Το θέμα είναι ότι νιώθω σαν σκόνη στον άνεμο. Ίσως φταίει και ο ανάδρομος μεθαύριο και είναι απλά μια φάση. Ίσως φταίει κι ο καλοκαιρινός έρωτας που δε λέει να εμφανιστεί.

Ποιος ξέρει;

Φάση είναι......Θα περάσει?