You don't have to be mrs Perfect!!!

Don't you ever ever feel like you're less than fuckin' perfect..

Λένε ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ σκληροί. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν. Απλά τότε δεν υπήρχαν ούτε βάρβαρα media, ούτε η βιομηχανία της μόδας, ούτε όμως κι η παγκοσμιοποίηση..

Παγκοσμιοποίηση.. Η μεγαλύτερη παγίδα του 20ου και 21ου αιώνα. Ο στόχος να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι διανοητικά και οικονομικά, οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερο απομονωτισμό. Προωθώντας μαζικά πρότυπα ζωής, εκφυλίζοντας ανθρώπινα μοντέλα συμπεριφοράς, παραγκωνίζοντας ο,τιδήποτε διαφορετικό, είναι σαν να επιχειρούν να δημιουργήσουν τη δική τους “άρια φυλή”.. Η μειοψηφική ομάδα, δηλαδή, που συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά που προβάλλονται ως “ιδανικά”.

Ο στόχος τους αυτός, να εξομοιωθούν και να ομογενοποιηθούν τα μέλη αυτής της ομάδας, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργήσει ένα “τσούρμο” άβουλων, χωρίς προσωπικότητα, στερημένων της μοναδικότητας, -ας μου συγχωρεθεί η έκφραση- “προβάτων”. Κι αν αυτό επιθυμούν, τότε περήφανα τους ενημερώνω ότι εγώ δεν κάνω “μπε” και πως δεν ενδιαφέρομαι να μάθω τη συγκεκριμένη “ξένη γλώσσα”.. Ίσως κάποιες στιγμές με παρασύρει η ομορφιά κάποιων πραγμάτων(βλέπε μόδα), ποτέ όμως δε θα στερούσα απ' τον εαυτό μου έναν απ' τους πιο πολύτιμους θησαυρούς του, την μοναδικότητά μου. Το γεγονός ότι δεν είμαι “άλλη μία απ' αυτές”. Ότι διαφέρω, κι έχω γύρω μου κι άλλα άτομα που κάνουν τη διαφορά. Πώς όλοι μαζί είμαστε τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα, τόσο συνηθισμένοι και τόσο ξεχωριστοί την ίδια στιγμή, με μια λέξη απλώς: άνθρωποι!

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι υπάρχει μια “μυστική αόρατη εξουσία” που επιχειρεί να μας κάνει mind control, μεταξύ μας μαγκιά τους! Ούτε ότι μερικά ανόητα πλάσματα πέφτουν στην παγίδα, δική τους η ζωή, δικές τους κι οι επιλογές.. Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό το συναντάμε στην καθημερινότητά μας, στην προσωπική μας ζωή. Ότι -αν έχεις το Θεό σου- έχουν την απαίτηση να είσαι “τέλεια” σαν όλους τους άλλους “τέλειους”. Ότι αν δεν είσαι “τέλεια” τότε ο κ. Πολύ Άντρας δε θα μείνει μαζί σου(τώρα θα βάλλω το γάτο μου να κλαίει), οι κ. Υπέρτατες δε θα κάνουν παρέα μαζί σου(την ανάγκη σας είχα), οι κ. Trend setters δε θα σε θεωρήσουν πρότυπο(εδώ κι αν είχα μια σκασίλα)..

Κι άντε πες εμείς μεγαλώσαμε(20 χρονών γαϊδούρια πλέον) και προλάβαμε και τα αθώα χρόνια(τότε το 2004 λέω, που ήμασταν 1η γυμνασίου κι ακόμη παίζαμε με κούκλες) και χαρήκαμε την παιδικότητα μας(με κούκλες παίζαμε λέω) κι ούτε βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε(αντί να βλέπουμε τηλεόραση, κυλιόμασταν στα χώματα) και μάθαμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας(η τηλεόραση άνοιγε μόνο για να δούμε παιδικά Disney).. Τα σημερινά παιδιά που “μεγαλώνουν” απ' το Δημοτικό, όμως; Αυτά που, χωρίς το προνόμιο της κριτικής σκέψης, καταπίνουν μασημένη τροφή(και τους αρέσει κιόλας); Αυτά που δεν έμαθαν ακόμη ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου, κι ύστερα με όλους τους άλλους.

Στην ευαίσθητη περίοδο της εφηβείας(όσοι την περάσαμε ξέρουμε πολύ καλά τι εννοώ), είναι σωστό να πληγώνονται επειδή απλώς είναι διαφορετικά; Ξέρετε πόσοι έφηβοι έχουν κόμπλεξ, δεν έχουν καθόλου αυτοπεποίθηση, υποφέρουν από διατροφικές διαταραχές, ή ακόμη χειρότερα πέφτουν σε κατάθλιψη, επειδή ο κ. Έξυπνος γύρισε να τους πει “Εσύ δεν είσαι σαν εμάς, είσαι κάτι άλλο!” και το καημένο το παιδί το πίστεψε; Ίσως νομίζετε ότι υπερβάλλω, αλλά ψάξτε λίγο τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας εφήβων λόγω κατάθλιψης. Από τότε ακόμη που πήγαινα Γυμνάσιο, θυμάμαι να ακούω για αυτοκτονίες εφήβων, πόσο μάλλον τώρα που “ξεπετιούνται” από Ε' Δημοτικού.

Εμείς μια χαρά είμαστε.. Γιατί έχουμε μάθει ν' αγαπάμε τους εαυτούς μας, γιατί είμαστε ώριμοι αρκετά ώστε να ξέρουμε ότι και μια πληγωμένη καρδιά είναι στο πρόγραμμα, γιατί έχουμε την αυτοπεποίθηση για να πούμε “κι αν δε με θέλεις μια εσύ, εγώ δε θα σε θέλω 10”, γιατί έχουμε γνωρίσει και πέντε άτομα που μας αγαπάνε γι' αυτό που είμαστε, γιατί στην τελική αγαπάμε τις καμπύλες μας(τόση αγωνία είχαμε αν θα μείνουμε άχαρες) και δε θα γίνουμε ανορεξικά τώρα να τις χαλάσουμε!

Αυτό που πρέπει, απλά, να θυμόμαστε είναι το εξής: “the most exiting, challenging and significant relationship is the one you have with yourself.. And if you find someone to love the you you love, well, that's just fabulous...”

Αυτό είναι το αγαπημένο μου απόσπασμα απ' το “Sex and the city” τα τελευταία λόγια πριν τελειώσει η σειρά(αποχαιρετιστήρια).. Δεν ήθελα να το μεταφράσω για να μη χαλάσω τη δομή και το νόημα που έχει στ' αγγλικά, λόγω της αναντιστοιχίας.. Επειδή όμως πρέπει να το ενστερνιστούν όλες(και όλοι) εδώ μέσα σας το γράφω και σε μετάφραση: “η πιο συναρπαστική, προκλητική* και σημαντική σχέση είναι αυτή που έχεις με τον εαυτό σου.. Κι αν βρεις κάποιον να αγαπά τον εαυτό σου, όπως τον αγαπάς εσύ**, λοιπόν, αυτό είναι απλά υπέροχο...”

Και να είστε σίγουρες ότι αυτός ο κάποιος είναι εκεί έξω, είναι αυτός που θα σε αγαπήσει γι' αυτό που είσαι κι όχι γι' αυτό που θέλει να γίνεις.. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο το καλύτερο!!!

Στην τελική, το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος να σου πει:

“If you ever feel like you're nothing, you're fuckin' perfect to me...!”

Κι όσον αφορά αυτούς που περιμένουν ν' αλλάξω επειδή δεν είμαι τέλεια, σας έχω νέα: δεν αλλάζω για τίποτα και για κανέναν.. Όλοι αυτοί που μ' αγαπούν αληθινά, είναι δίπλα μου.. Για όλους τους υπόλοιπους η διαδρομή είναι Στροφή, Πόρτα, Αγύριστος!!!

Ααα και που 'σαι κ. Πολύ Άντρα.. Αν θες μια τέλεια γυναίκα, αγόρασε μια πλαστική(ξέρεις, απ' αυτές που πουλάνε στα sex shop)

Άντε γεια!

Κι αν βρείτε αυτή την “τέλεια” πείτε μου κι εμένα, να βάλλω το γάτο να σφυρίξει κλέφτικα!

* προκλητική με την έννοια της δοκιμασίας, της πρόκλησης

** στα αγγλικά είναι λίγο διαφορετική η σημασία, κατά κάποιο τρόπο εννοεί “ν' αγαπά το κομμάτι του εαυτού σου που αγαπάς εσύ”