Την τσάντα μου, τα χάπια μου, κι ένα ταξί να φύγω...

Μισώ την εξεταστική του Ιούνη..

Όλα άρχισαν πρόπερσι, που έδωσα την πρώτη μου καλοκαιρινή εξεταστική.. Τα πράγματα μου φάνηκαν για πρώτη φορά σκούρα -τελειώναμε 08 Ιουλίου γαρ. Ζέστη, πολλά ξενύχτια, κουνούπια και μια κολλητή στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μια μέρα πριν δώσω ρώσικα συμπλήρωναν το όμορφο παζλ εκείνης της εξεταστικής.. Πέρασε όμως εύκολα και τα πήγα καλά και στα ρώσικα, thank you my dear god!

Πέρσι η δυσκολία κλιμακώθηκε όταν άρχισα να δίνω συνεχόμενα μαθήματα -συγκεκριμένα 2 παιδαγωγικά την ίδια μέρα κι ένα διεθνών σχέσεων την επόμενη. Κόπηκα και στα ρώσικα και φορτώθηκα μια ακόμη χρονιά στην πλάτη μου, έτσι για πλάκα.

Το αληθινό δράμα όμως ήταν φέτος.. 6 μαθήματα σε 4 μέρες ούτε ο Τσακ Νόρις δε δίνει, όχι εμείς! Και τα 5 ήταν του έτους μου, τα 2 κατεύθυνσης. Φυσικά εγώ κατάφερα να δώσω μόνο 2 -παρότι διάβαζα σαν τρελή πρόλαβα να βγάλω μόνο αυτά. Κι ένα κατεύθυνσης που έχασα από μαλακία και ο καθηγητής ακόμη μου απαντάει στο mail. Βλέπετε, έχω μια θεωρία... Οι καθηγητές μαζεύονται όλοι μαζί και πίνουν μπάφους ενώ φτιάχνουν το πρόγραμμα και λένε “γιατί δε βάζουμε όλα τα μαθήματα μαζί να δούμε τι θα γίνει?”

Φυσικά δεν έφτανε μία εφιαλτική εβδομάδα -με ξενύχτια, κούραση κι ένα νεκρό πουλί(μη ρωτάτε)- έπρεπε και η επόμενη να είναι το ίδιο και χειρότερα ΣΚΑΤΑ! Τι έχουν μόνο οι γυναίκες, μια φορά το μήνα, κι αν έχεις χαμηλό αιματοκρίτη σε ρίχνει στα πατώματα? Αυτό. Και μου τέλειωσε κι ο σίδηρος. Κι η φιλενάδα στα πατώματα. Ζαλάδα λες και γεννάω να το πω, πεθαίνω να το πω, έχω βαρέσει ένεση να το πω.. Δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου είπα σήμερα λιποθυμώ. Και το καλύτερο? Έδινα ρώσικα(ναι τα περσινά) και δεν ήξερα ούτε πώς με λένε απ' τη ζαλάδα. Τι με έσωσε? Η φακές στη λέσχη την επόμενη μέρα -την οποία μέρα την πέρασα μέσα στον καύσωνα της σχολής μου μέχρι τις 9 το βράδυ. Ευτυχώς συνήλθα λίγο με τις φακές αλλιώς θα με χάνατε σας λέω...

Τώρα μου έχει μείνει μόνο ένα μάθημα -362 σελίδες ύλη- και τελειώνω. Δε μπορώ να διαβάσω άλλο, έχω κατεβάσει γενικό. Δε θέλω, δε μπορώ...

Πέμπτη φεύγω και δεν έχω καμία όρεξη.. Όσο είμαι εδώ -μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας- νιώθω σιγουριά. Το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι τραγικό, δεν το νιώθω, το ξέρω. Μπορώ να μείνω κολλημένη σε αυτή τη στιγμή? Ή να φύγω μακριά, να τρέξω, να κολυμπήσω, να πετάξω?

Και σαν να μη φτάνουν τα προβλήματά μου, έχω γίνει ο ψυχολόγος των πάντων και μου κλαίγονται όλοι για τα προβλήματά τους ζητώντας μου μια συμβουλή. Δε με πειράζει να δίνω συμβουλές, με πειράζει να με πρήζουν και όταν τους συμβουλεύω να με γράφουν.......εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Αυτό το είτε μιλάω σε άνθρωπο, είτε σε ντουβάρι το ένα και τ' αυτό. Και να συνεχίζουν να κλαίγονται σε μένα και να συνεχίζουν να μη μ' ακούνε. Και ξανά απ' την αρχή. Και εκνευρίζομαι και μιλάω έξω απ' τα δόντια. Και τότε γίνομαι η “κακιά” της υπόθεσης. Γιατί άραγε?

Εγώ τώρα να πω “είσαι άξια της μοίρας σου” και να μην το ξανασυζητήσω(βασικά το έκανα ΚΑΙ αυτό..)?

Και όλοι τον τελευταίο καιρό να είναι λες και παίρνουν ναρκωτικά? Να μην την παλεύουν καθόλου όμως. Και να ακούω κάθε λογής μαλακία -και η ανωριμότητα σύννεφο. Άτομα 25 χρονών να κάνουν λες και είναι 5! Δηλαδή καλύτερα να μπλέκουμε με 18χρονα. Τουλάχιστον εκεί ξέρουμε τι παίρνουμε.

Δε μπορώ να γράψω άλλο.. Εκνευρίστηκα!

Μείνετε συντονισμένοι... Ακολουθεί ένα απαίσιο καλοκαίρι...