Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

How to lose a guy in 10 days..


How to lose a guy in 10 days..

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Νύχτα..
Είσαι ολομόναχη. Μόνη σου παρέα ένα ποτό κι ένα τσιγάρο. Κι ένα φεγγάρι βασανιστικό, σαν ένα σ' αγαπώ που έμεινε μισό.
Είναι νύχτες σαν κι αυτή που το φεγγάρι -σαν κι εσένα- ματώνει για εκείνο το κομμάτι του που έφυγε.
Τα μάτια σου λάμπουν στο σκοτάδι, κι ένα δάκρυ εκεί στην άκρη που δε θέλει να κυλήσει. Τα χείλη σου ματώνουν απ' όσα θα 'λεγες σ' αυτόν και η φωνή σου χάνεται. Ένας κόμπος στο λαιμό -σαν από πέτρα. Οι αισθήσεις σου θολές και στο μυαλό σου ξυπνάνε αναμνήσεις. Βλέμματα, λόγια, μυρωδιές.
Κι εσύ είσαι πάλι μόνη.
Τι να πονά άραγε πιο πολύ; Αυτός ή η απουσία του; Η απώλεια ή οι αναμνήσεις; Ερωτήματα αναπάντητα, άδειες λέξεις που πέφτουν στο κενό..
Ψεύτικες Στιγμές -μήπως δεν τις έζησες πραγματικά; Λάγνες ματιές στη σφαίρα της φαντασίας μοιάζουν τώρα.
Σου λέει τα μάτια του να μην τα αγαπάς, αλλά πώς να μην πάψεις να πιστεύεις στα δικά σου;
Κλείνεις τα βλέφαρα και ταξιδεύεις σε μέρες πλέον ξένες, εχθρικές. Κι εκείνη η αγκαλιά που έγραφε τ' όνομά σου κρατά μια άλλη πια...
Όταν ένας έρωτας πεθαίνει, κάπου ένας άγγελος κλαίει. Και μελαγχολικά ανοίγει τις φτερούγες του και φεύγει μακριά ψάχνοντας νέο καταφύγιο.
Κι εσύ τα σκέφτεσαι όλα αυτά και είσαι μόνη σου.
Σε τυλίγει ο καπνός ενώ ακούς μια μουσική σιγανή, μ' ένα παράπονο. Το φεγγάρι σε λούζει με το ψυχρό φως της μοναξιάς. Ένα πρόσωπο ζωγραφίζεται ευθύς επάνω του. Είναι το δικό του. Στα χείλη του ένα μειδίαμα -ειρωνικό. Σαν από πίνακα ζωγραφικής ετούτη η βραδιά. Ένα χαμόγελο που μοιάζει με γκριμάτσα πια..
Κι εσύ βυθίζεσαι στο πέλαγος των αναμνήσεων. Άραγε οι δικές του να είναι διαφορετικές;
Μέσα σου μάχονται δυο λέξεις -πείσμα και όνειρο. Το πείσμα του κατέστρεψε τα όνειρά σου. Αντικατοπτρισμός είναι πλέον σε σπασμένο καθρέφτη. Μόνο που εσύ φοβάσαι να ονειρευτείς. Το πείσμα σου απλώνεται σαν πάγος και καταλύει όλο σου το είναι. Το κορμί σου μουδιασμένο. Η καρδιά σου πάλλεται απελπισμένα. Πρωτόγνωρα και άσκοπα.
Κι εσύ απομένεις μόνη να πονάς...





4 σχόλια:

  1. Ααχ βρε Λίζα τι να σου πω!!Κάποιοι ούτε την αγκαλιά δε πρόλαβανα και κατέληξαν κάπως έτσι!!!:(
    Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις,παράξενοι οι άνθρωποι!:(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύσκολα πράγματα..

      Το έγραψα τη Δευτέρα το βράδυ, στο μπαλκόνι μιας φίλης.. Μας είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μας, ακούγαμε κλαψιάρικη μουσική και βλέπαμε το μισοφέγγαρο...

      Διαγραφή
  2. τελικα ολα πονανε στο θεμα του ερωτα... αλλα αξιζει να περασεις πιο γλυκο πονο..?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. από ένα σημείο και μετά όσο και ν' αξίζει, δεν έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις....

      Διαγραφή