Κρίση πανικού...

Η κρίση πανικού είναι μια αιφνίδια περίοδος έντονου άγχους, ψυχολογικής διέγερσης, φόβου, στομαχικών διαταραχών και αδιαθεσίας που σχετίζεται με μια ποικιλία σωματικών και νοητικών συμπτωμάτων. Υπολογίζεται ότι μέχρι 4% του πληθυσμού υποφέρει από σοβαρές και συχνές κρίσεις πανικού ενώ στις γυναίκες η πάθηση είναι δύο έως τρεις φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες. Η εμφάνιση των επεισοδίων τυπικά είναι απότομη, ενώ μπορεί να μην υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία, ωστόσο υπάρχουν και οι κρίσεις πανικού που εμφανίζονται πάντοτε κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις (π.χ. όταν κάποιος είναι σε κάποιο μέρος με πολύ κόσμο-αγοραφοβία) ενώ πολλές φορές ο φόβος ότι θα επέλθει μια κρίση πανικού, είναι ικανός από μόνος του να προκαλέσει τα συμπτώματα της κρίσης.
Οι κρίσεις πανικού επηρεάζουν τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Άτομα που έχουν βιώσει στο παρελθόν κάποια κρίση πανικού μπορούν μερικές φορές να "αντέξουν" την κρίση χωρίς να παρουσιάσουν εξωτερικά συμπτώματα, ενώ σε αντίθεση άτομα που βιώνουν την κρίση για πρώτη φορά μπορεί να πιστέψουν πως παθαίνουν έμφραγμα ή νευρικό κλονισμό.






Τα συνηθέστερα συμπτώματα της κρίσης πανικού είναι έντονος φόβος, άγχος, πανικός, αίσθημα επέλευσης τρέλας, αίσθημα απώλειας ελέγχου και επερχόμενου θανάτου. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα μερικά συμπτώματα που μπορεί να βιώσει κάποιος:
ΤρέμουλοΑυξημένη εφίδρωσηΠόνος στο στήθος
ΤαχυκαρδίαΔύσπνοιαΑίσθημα ασφυξίας
Αίσθημα πνιγμού
ΝαυτίαΚράμπες
ΖάληΜουδιάσματα ή μυρμηγκιάσματα στα χέρια
Ρίγος ή εξάψεις
Αίσθημα αδυναμίας και τάση λιποθυμίας

Θα μου πείτε τώρα που μου ήρθε... Πριν 2-3 μέρες έπαθα μια μετά από πολύ καιρό.. Ας αρχίσω όμως από την αρχή..

Στα 13 έχασα τη γιαγιά μου(όπως έχω γράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις μου) σε τροχαίο.. Ήταν μόλις 57 ετών και κανένας δεν το περίμενε... Πόσο μάλλον εγώ που είχα μόλις μπει στην εφηβεία, είχα κάποια οικογενειακά και η γιαγιά μου ήταν το μεγαλύτερο στήριγμα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου.. Τότε, λοιπόν, επί 2 χρόνια είχα πέσει σε κατάθλιψη..  Μη φανταστείτε κάτι ακραίο όπως φάρμακα και απόπειρες, απλά κατά κάποιο τρόπο επί 2 χρόνια ένιωθα ότι δε ζούσα, απλά υπήρχα.. Εκείνο το διάστημα πάθαινα συχνά -ήπιες- κρίσεις πανικού.. Τα συμπτώματα που είχα εγώ δεν ήταν τα "χτυπητά" αλλά ο καθένας έχει διαφορετικά.. Εγώ ένιωθα ότι δεν ήμουν εκεί(άκουγα τους ήχους από μακριά) ενώ τα έβλεπα όλα γύρω μου σε slow motion. Δε διαρκούσε πολύ, ούτε ένιωθα αυτό που λέμε συνήθως "πανικό" αλλά με λίγη έρευνα το κατάλαβα.. Για να μην τα πολυλογώ, ξεπέρασα την κατάθλιψη και κρίσης πανικού πλέον παθαίνω σε περιόδους έντονου άγχους, τα συμπτώματα πλέον είναι διαφορετικά... Δεν ξέρω πώς γίνεται, ίσως φταίει η διαφορετική αφορμή ίσως φταίει ότι είμαι 7 χρόνια μεγαλύτερη πλέον... Τι να σας πω... Το θέμα είναι ότι από τότε έχω πάθει όλο κι όλο 3-4 κρίσεις πανικού -μέσα σε 5 χρόνια.. Πριν λίγες μέρες υπήρξε ένα θέμα με μια φίλη μου(δεν έχει σημασία τι) και αγχώθηκα τόσο πολύ που οδήγησε σε μια αρκετά δυνατή κρίση.. Δεν ήταν βέβαια μόνο το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, αλλά και το γενικότερο άγχος που έχω αυτή την περίοδο, το θέμα όμως είναι ότι την έπαθα..
Στην αρχή ένιωθα άγχος και μετά πέρασα στη δύσπνοια.. Ένιωθα σαν εκείνες τις μέρες που έχει κουφόβραση και δεν μπορείς ούτε να σταθείς στο λιμάνι... Έπρεπε να συγκεντρωθώ -χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα- στην αναπνοή μου για να αναπνεύσω σωστά.. Μαζί με αυτό άρχισε μια ελαφριά ζάλη και τα μάτια μου έκλειναν(σαν υπνηλία) επειδή δεν έπαιρνα αρκετό οξυγόνο... Τότε ήταν που ένιωθα κάπως σαν να παθαίνω ασφυξία, αλλά συγκεντρώθηκα και πάλι στην αναπνοή μου.. Προσπάθησα να σκεφτώ ότι κόντευα στο γραφείο και θα ξεχνιόμουν εκεί λίγο(ναι, η όλη κρίση συνέβη ενώ περπατούσα από την καφετέρια στο γραφείο-σε μια απόσταση 100 μέτρων το πολύ!).. Ε, τότε ήταν που άρχισαν οι εξάψεις! Έφτασα μετά από λίγο στο γραφείο όπου έβγαλα κατευθείαν το μπουφάν και τη ζακέτα κι έμεινα με το κοντομάνικο(λίγο ήθελα να το βγάλω κι αυτό!) και άρχισα να κάνω αέρα και να πίνω παγωμένο νερό μπας και συνέλθω! Σε μια κοπέλα εκεί έλεγα "λες να περνάω κλιμακτήριο και να μην το ξέρω".. Δεν ήθελα να τους ανησυχήσω οπότε έμεινα σε αυτά και μετά από κανένα μισάωρο είχα συνέλθει εντελώς... Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισης μιας κρίσης πανικού(ή μιας υστερίας) είναι -πέραν της φαρμακευτική οδού- το να πάρεις μια σακούλα και να ανασάνεις μέσα σ' αυτή.. Επειδή ήμουν στο γραφείο ήθελα να το αποφύγω, αλλά τις άλλες φορές που έπαθα στο σπίτι και το δοκίμασα μου πέρασε σχεδόν αμέσως... Δεν ξέρω αν είναι το διοξείδιο που εισπνέεις ή αν απλώς φταίει το ότι επικεντρώνεσαι στην αναπνοή σου, αλλά μιλάμε για σίγουρο αποτέλεσμα.. Αυτά λοιπόν.. Να προσέχετε!!!

Κι ένα τραγουδάκι να σας ανεβάσω λίγο μετά από αυτή την ανάρτηση...χε χε

τώρα είμαι μόνος μου και κάνω πανικό...χαχαχα