Prima Ballerina

Prima Ballerina

Ο τίτλος είναι σαφώς μεταφορικός, καθώς τελευταία φορά που φόρεσα πουέντ ήμουν δημοτικό..

Όχι δεν σας αφήνω για να πάω στα Μπολσόι...

Μιλώ για την ευαίσθητη ισορροπία στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, που αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο στέρεη δεν είναι. Απ' τη μια τρέχω ωσάν τρελή, αν θέλετε και μανιακή, κι απ' την άλλη η διάθεση μου μου υπαγορεύει να λιώσω σ' έναν καναπέ και να μην κάνω τίποτα! Και στη μέση ένα σώμα μουδιασμένο, ανάμεσα στην υπερδιέγερση και τη σήψη, υπερκινητικά ακίνητο.

Το ξέρω πάλι γράφω χωρίς να καταλαβαίνω κι εγώ η ίδια τι λέω, πάλι καταφεύγω στις υπερρεαλιστικές μου αντιθέσεις προσπαθώντας να δώσω στις λέξεις ένα νόημα για το οποίο δεν ήταν προετοιμασμένες.

Έτσι, λοιπόν, βλέπω τις μέρες να περνούν.. Σαν μια πρίμα μπαλαρίνα σε διάλειμμα, στις μύτες -πάντα- των ποδιών, έτοιμη ανά πάσα στιγμή για το επόμενο πλιέ που θα κληθώ να κάνω.

Η ζωή ως τεταρτοετής φοιτήτρια δεν είναι σαν τις άλλες. Από τη μια υποχρεώσεις της σχολής, από την άλλη η πρακτική που απασχολεί το 100% του χρόνου μου(σοβαρά τώρα, ακόμη και στον ύπνο μου βλέπω δραστηριότητες για τα παιδιά) κι όλα αυτά υπό το πρίσμα μιας αβάσταχτης πανελλήνιας και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που δυστυχώς επηρεάζει και τις δικές μα τσέπες. Από τη μια να κάνω όλα τα κουράγια του κόσμου με τους λογαριασμούς, από την άλλη να σκέφτομαι και το χειμώνα που κοντοζυγώνει(είναι κι αυτό το πετρέλαιο απλησίαστο ρε παιδάκι μου), να 'χω και τις συνελεύσεις τις πολυκατοικίας μου στο κεφάλι μου(μάθαν ότι το κάνουμε πλακώσανε κι οι γύφτοι) και να λέω “ένας χρόνος έμεινε υπομονή”. Αμ αυτό που το πας; Ένας μόνο χρόνος μου έμεινε και μετά adios amigos! Γιατί να πρέπει να φύγω τώρα; Γιατί;

Τελικά είχε δίκιο ο οδοντίατρός μου όταν μου έλεγε ότι με κλάματα θα 'ρθω και με κλάματα θα φύγω(κι εγώ τον κοιτούσα με το βλέμμα το βαθύ, της κότας, με τρία σωληνάκια στο στόμα).. Πόσο δίκιο...

Μπορεί η πόλη να μην μου αρέσει, μα κάπου, κάπως, την αγάπησα.

Ίσως να είναι και τα άτομα, ίσως να είναι κι οι στιγμές, εμένα όμως αυτή η πόλη θα μου λείψει. Και πιστεύω, 3 χρόνια μετά, στ' αλήθεια το πιστεύω ότι εδώ ήρθα για καλό. Ότι όλα συνέβησαν για κάποιο λόγο. Δεν τον βλέπω ακόμη καθαρά, αλλά το νιώθω. Σαν κάποιος να έβαλε το χεράκι του να βρεθώ εδώ, σαν ήρθα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος.

Ίσως να είναι βλακείες, ίσως να είναι ένα χαζό προαίσθημα(αν και τα προαισθήματά μου συνήθως βγαίνουν), ίσως απλά να είναι ο ενθουσιασμός της πρακτικής, ίσως μια μελαγχολία που δεν προλαβαίνω μέσα σ' αυτό το χρόνο να ζήσω ό,τι περιφρονητικά κλότσησα τα 2 πρώτα χρόνια.. Ό,τι κι αν είναι -ακόμη κι αν δε βγω αληθινή- εγώ χαίρομαι που βρέθηκα εδώ. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα ξεχάσω αυτές τις στιγμές.

Κι επίσης αν γυρνούσα πίσω το χρόνο δε θα άφηνα -κυρίως- το 1ο έτος να πάει στράφι.

Για να μας οδήγησε εδώ η ζωή, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κι εγώ μια μέρα θα τον βρω(μ' έπιασε και το πατριωτικό μου αίσθημα τρομάρα μου!). Από την άλλη ίσως μαστούρωσα από το trebon(σκόνη για το βήχα, γιατί αναρρώνω ΚΑΙ από βρογχίτιδα-δε θυμάμαι αν το ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση) και λέω ασυναρτησίες. Θα δείξει..

Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...