Σαν σήμερα σε έχασα...

7 χρόνια μακριά σου...

Πέρασαν τόσα χρόνια, κι όμως ακόμα νομίζω ότι θα σε δω.. Στο παλιό το σπίτι ακούω τη φωνή σου.. Τρυφερά δίπλα μου νιώθω την ανάσα σου, το αόρατο άγγιγμα σου... Σ' αγαπώ ολόψυχα, θα σ' αγαπώ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πάντα ήσουν δίπλα μου, γιαγιά μητέρα και φίλη. Στήριγμα και προστάτιδα. Να μ' αγαπάς, να με κανακεύεις, να με κακομαθαίνεις που και που... Αχ γιαγιά μου... Πως μου λείπεις... Το γλυκό σου χαμόγελο, τα μελαγχολικά σου μάτια, η αγαπημένη χροιά της φωνής σου.. Αργήσαμε να καταλάβουμε την αξία σου, σε είχαμε δεδομένη.. Πάντα το έλεγες εσύ... Κι ύστερα, εκείνο το αμάξι σε πήρε μακριά μου.. Κι έμεινα μόνη μου.. Με μια μεγάλη τρύπα στο στήθος να πονάω, πονάω, πονάω.. Και τώρα μετανιώνω... Για τα πάντα. Για όλους εκείνους τους καβγάδες χωρίς νόημα. Για τις φορές που σου φώναξα για κάθε λογής ηλίθιο λόγο. Για όλες τις μέρες που σε στεναχώρησα. Ακόμη και την τελευταία φορά που σε είδα μαλώσαμε για τον πιο ανόητο λόγο. Τότε μου είπες τη φράση που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. “Όταν πεθάνω όλοι θα καταλάβουν την αξία μου...” Τέσσερις μέρες αργότερα σε πήρε ο Θεός κοντά του... Και σ' έχασα. Έχασα το πολυτιμότερο άτομο στη ζωή μου, τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο σ' αυτόν τον κόσμο. Και μετά ένα κενό... Δύο χρόνια κατάθλιψης. Δε ζούσα, απλά υπήρχα. Τίποτα δε με γέμιζε. Τα πληγωμένα συναισθήματά μου δε καταλάγιαζαν με τίποτα. Τελικά βρήκα το δρόμο μου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχει σημασία. Γιατί αυτή τη στιγμή σκέφτομαι τις τελευταίες στιγμές μαζί σου. Την κηδεία, που δε μπόρεσα για τελευταία φορά να σ' αγκαλιάσω, να σε φιλήσω. Αχ, δεν ξεχνώ... Την ημερομηνία που σε πήρε μακριά μου. 13 χρονών εγώ κι εσύ 57. Δεν ξεχνώ. Την τραγική ημερομηνία. 09.03.2005 Πώς πέρασαν τα χρόνια... Τόσο αργά και τόσο γρήγορα. Ήμουνα παιδί και τώρα είμαι γυναίκα. 13 χρονών τότε και τώρα 20. Μισή ζωή... Τόσος πολύς καιρός και τόσο λίγος... Αχ, αν ήξερα ότι είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω, θα σου 'λεγα το πόσο σ' αγαπώ... Αλλά δεν το έκανα και πάντα θα το σκέφτομαι. Ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί και με προσέχεις... Με ακούς και με βλέπεις και ξέρεις πόσο σ' αγαπώ, πόσο μου λείπεις. Ένιωσα την αόρατη αγκαλιά σου πολλές φορές... Τόσο κοντά και τόσο μακριά... Τι ειρωνεία.. Σαν να μην είσαι εσύ αυτή, μα ένα ψέμα... Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά σου, το απαλό σου δέρμα, σαν να τα νιώθω πάλι. Κάθε φορά που βλέπω Nivea εσένα σκέφτομαι. Σε θυμάμαι να βάζεις κάθε βράδυ, και κάθε πρωί να φιλώ τα μαλακά σου μάγουλα. Αγαπημένη ανάμνηση, που την κρατώ για πάντα μέσα μου με τόση τρυφερότητα... Αχ γιατί δε σου είπα πόσο σ' αγαπάω? Να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... Έστω ν' άλλαζα αυτό. Αφού η Μοίρα του ανθρώπου δεν αλλάζει, αφού ο Θεός σε θέλησε νωρίς, ας σε πάρει πάλι. Ακαριαία, αβασάνιστα, όπως την πρώτη φορά. Αν είναι να σε στερηθώ ξανά, να φύγεις γρήγορα. Δε θέλω να πονέσεις. Να σε πάρει η καρδούλα σου ήσυχα. Μακάρι να μπορούσες να μείνεις δίπλα μου για πάντα. Αλλά αφού δε μπορώ να σ' έχω, έστω να σ' αποχαιρετίσω και να σου πω δυο λέξεις: Σ' αγαπώ. Και θα σε βλέπω εγώ στον ύπνο μου, θα κλαίω σιωπηλά κρατώντας τη φωτογραφία σου. Κι ύστερα, γενναία θα σκουπίζω τα εξωτερικά μου δάκρυα και θα προσπαθήσω να χαμογελάσω. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για σένα. Που θα σε πλήγωνε να με δεις να κλαίω. Και στεναχωρημένη θα μου τραγουδούσες ειρωνικά “τι όμορφη που είσαι όταν κλαις” για να γελάσω... Θα είμαι δυνατή γιαγιά. Για σένα. Θα χαμογελάσω και θα συνεχίσω να σε κάνω περήφανη. Θέλω να με βλέπεις από εκεί ψηλά και να χαίρεσαι.. Σ' αγαπάω πάρα πολύ και μου λείπεις... Θα σε θυμάμαι πάντα...