Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
Lisa
This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015
Twitter diamonds
EDITORIAL
Στο Twitter μπορείς να δεις γραμμένα σχεδόν τα πάντα. Τα περισσότερα γράφονται με πολλές δόσεις χιούμορ και σε κάνουν να γελάς με την καρδιά σου. Είναι, όμως, και κάποιες σπάνιες φορές που ανακαλύπτεις tweets σωστά διαμάντια.
Κι έχει απόλυτο δίκιο, γιατί αυτή η τραγικότητα είναι που σε μαγεύει... Γιατί φαντάσου το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα να τελείωναν με την Ιουλιέτα να καθαρίζει φασολάκια και το Ρωμαίο να φωνάζει "Γιούλη φέρε μου ένα σώβρακο"! :ΡΡΡ
Ακόμη κι οι έρωτες που είσαι αίσιο τέλος, όπως εκείνος λχ της Ελίζαμπεθ και του κυρίου Ντάρσι στο "Περηφάνια και Προκατάληψη" είχε τόσα εμπόδια στο δρόμο που εν τέλει εξιδανικεύτηκε ακριβώς και μόνο επειδή παρά τις αντιξοότητες πέτυχε το ακατόρθωτο..
Αυτός ήταν από τους λίγους με αίσιο τέλος που μπορώ να πω ότι μ' άρεσαν. Συνήθως είμαι πιο "σκοτεινός" τύπος και αγαπώ τις ταινίες και βιβλία που τα ζευγάρια πρωταγωνιστές δεν έχουν αίσιο τέλος....
Η Γιούλη ήταν μοναδική έμπνευση της στιγμής, τολμώ να ομολογήσω! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα :Ρ
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ είμαι "χάρος" όχι μόνο σε αυτά που παρακολουθώ και διαβάζω, αλλά ακόμη και σ' αυτά που γράφω(σκέψου πολλές φορές πρώτα σκέφτομαι ποιος θα πεθάνει και μετά την πλοκή της ιστορίας χαχαχαχα)! Μ' αρέσει να δένομαι με μια ιστορία και στο τέλος να τρέχει το δάκρυ κορόμηλο!(είμαι μαζόχα, το παραδέχομαι) Ακόμη και ιστορίες σαν το "Ημερολόγιο" πχ που είναι τύπου άρλεκιν και που η έκβαση του έρωτα είναι κάτι που πολλές μας θα ονειρευόμασταν, το αγαπώ επειδή είχε μια δόση τραγωδίας το γεγονός ότι παρόλου που είχαν το χάπι εντ που στερήθηκαν στη νιότη τους(και το γεγονός ότι δεν έπαψαν ποτέ να αγαπιούνται παρά τους ομηρικούς καβγάδες τους) η Άλι εν τέλει έπαθε Αλτσχάιμερ κι εκείνος της διάβαζε κάθε μέρα την ιστορία τους προσπαθώντας να την κάνει να θυμηθεί, έστω και για λίγα λεπτά, με την κορύφωση του δράματος με τον ιδανικό θάνατό τους μαζί, κατά την τελευταία στιγμή διαύγειας της Άλι. (εντάξει, είχε και τον Νώα-Γκόσλινγκ να λέει "σου έστειλα 365 γράμματα", να την αρπάζει στα χέρια του και να τη φιλά στη βροχή, κάνοντας μας να φωνάζουμε "άρπαξε εμένα!" χαχαχαχα)
Όχι ότι δεν απολαμβάνω, βέβαια, και μερικές ρομαντικές κομεντί με χάπι εντ, αλλά το δακρύβρεχτο φινάλε -κυρίως όταν είναι τραγικά ρεαλιστικό, όπως εκείνο του γουολφλαουερ(δεν το γράφω ολόκληρο γκρικλις γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος)- είναι απλά ακαταμάχητο!!!
Η Γιουλη θα μεινει αξεχαστη!!!!! Ισχυει και εγω ειμαι μαζοχα με τις ταινιες. Θελω το δραμα να ρεει άφθονο! Καλα το γουολφλαουερ (:p) ειναι απο τις αγαπημενες μπυ ταινίες και απο τα αγαπημένα μου βιβλια! Ρεαλιστικοτατο!
Τέλειο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαμάντι απ' τα λίγα!
ΔιαγραφήΚι έχει απόλυτο δίκιο, γιατί αυτή η τραγικότητα είναι που σε μαγεύει...
Γιατί φαντάσου το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα να τελείωναν με την Ιουλιέτα να καθαρίζει φασολάκια και το Ρωμαίο να φωνάζει "Γιούλη φέρε μου ένα σώβρακο"! :ΡΡΡ
Ακόμη κι οι έρωτες που είσαι αίσιο τέλος, όπως εκείνος λχ της Ελίζαμπεθ και του κυρίου Ντάρσι στο "Περηφάνια και Προκατάληψη" είχε τόσα εμπόδια στο δρόμο που εν τέλει εξιδανικεύτηκε ακριβώς και μόνο επειδή παρά τις αντιξοότητες πέτυχε το ακατόρθωτο..
Χαχαχαχα...Γιούλη λέει..χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ήταν από τους λίγους με αίσιο τέλος που μπορώ να πω ότι μ' άρεσαν. Συνήθως είμαι πιο "σκοτεινός" τύπος και αγαπώ τις ταινίες και βιβλία που τα ζευγάρια πρωταγωνιστές δεν έχουν αίσιο τέλος....
Η Γιούλη ήταν μοναδική έμπνευση της στιγμής, τολμώ να ομολογήσω! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα :Ρ
ΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι κι εγώ είμαι "χάρος" όχι μόνο σε αυτά που παρακολουθώ και διαβάζω, αλλά ακόμη και σ' αυτά που γράφω(σκέψου πολλές φορές πρώτα σκέφτομαι ποιος θα πεθάνει και μετά την πλοκή της ιστορίας χαχαχαχα)! Μ' αρέσει να δένομαι με μια ιστορία και στο τέλος να τρέχει το δάκρυ κορόμηλο!(είμαι μαζόχα, το παραδέχομαι)
Ακόμη και ιστορίες σαν το "Ημερολόγιο" πχ που είναι τύπου άρλεκιν και που η έκβαση του έρωτα είναι κάτι που πολλές μας θα ονειρευόμασταν, το αγαπώ επειδή είχε μια δόση τραγωδίας το γεγονός ότι παρόλου που είχαν το χάπι εντ που στερήθηκαν στη νιότη τους(και το γεγονός ότι δεν έπαψαν ποτέ να αγαπιούνται παρά τους ομηρικούς καβγάδες τους) η Άλι εν τέλει έπαθε Αλτσχάιμερ κι εκείνος της διάβαζε κάθε μέρα την ιστορία τους προσπαθώντας να την κάνει να θυμηθεί, έστω και για λίγα λεπτά, με την κορύφωση του δράματος με τον ιδανικό θάνατό τους μαζί, κατά την τελευταία στιγμή διαύγειας της Άλι. (εντάξει, είχε και τον Νώα-Γκόσλινγκ να λέει "σου έστειλα 365 γράμματα", να την αρπάζει στα χέρια του και να τη φιλά στη βροχή, κάνοντας μας να φωνάζουμε "άρπαξε εμένα!" χαχαχαχα)
Όχι ότι δεν απολαμβάνω, βέβαια, και μερικές ρομαντικές κομεντί με χάπι εντ, αλλά το δακρύβρεχτο φινάλε -κυρίως όταν είναι τραγικά ρεαλιστικό, όπως εκείνο του γουολφλαουερ(δεν το γράφω ολόκληρο γκρικλις γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος)- είναι απλά ακαταμάχητο!!!
Η Γιουλη θα μεινει αξεχαστη!!!!!
ΔιαγραφήΙσχυει και εγω ειμαι μαζοχα με τις ταινιες. Θελω το δραμα να ρεει άφθονο!
Καλα το γουολφλαουερ (:p) ειναι απο τις αγαπημενες μπυ ταινίες και απο τα αγαπημένα μου βιβλια! Ρεαλιστικοτατο!