Αποχαιρετισμοί...

Περίεργο συναίσθημα να φεύγει η κολλητή σου στη Γερμανία..

Βέβαια, σε τρεις μήνες θα είναι πίσω για Χριστούγεννα -μπορεί να έρθει ακόμη και το Νοέμβρη για την ορκωμοσία μου- αλλά είναι αλλιώς. Μου φαίνεται η -επί επτά έτη- κολλητή μου να μετακομίζει στο εξωτερικό. Παρόλο που η μία σπούδαζε Κομοτηνή κι η άλλη Αθήνα, κάνοντας κάποιες φορές να ειδωθούμε δυο και τρεις μήνες, η απόσταση αυτή φαντάζει τόσο διαφορετική, περίεργη. Σαν να είναι εδώ και να μην είναι.. Ίσως να μου κάνει τόση εντύπωση γιατί έφυγε μόλις επέστρεψα μόνιμα στην Καβάλα. Γιατί τώρα που εγώ θα μένω ξανά εδώ -βασικά στο χωριό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- και θα ψάχνω για δουλειά εδώ και το κουβάρι της ζωή μου θα πρέπει να αρχίσει να ξετυλίγεται ξανά εδώ, η φίλη μου φεύγει. Κι είναι τόσα που δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτό το καλοκαίρι...

Δεν είναι η επικοινωνία που με προβληματίζει -δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που πηγαίνει Γερμανία. Η μητέρα της μένει εκεί μόνιμα τα τελευταία 4 περίπου χρόνια. Ούτε φοβάμαι ότι α χάσουμε επαφή -μπορούσε κάλλιστα να γίνει όταν σπουδάζαμε με 800 χιλιόμετρα απόσταση. Ακόμη και η χώρα στην οποία πηγαίνει, είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμη -ήδη σχεδιάζω ένα ταξιδάκι αναψυχής μετά τις γιορτές. Ίσως να φταίει πως από τότε που έφυγα από Κομοτηνή νιώθω τόσο άδεια.. Ίσως ότι απλά μισώ τους αποχαιρετισμούς. Μισώ ακόμη την ιδέα να μη μπορείς να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα ανά πάσα στιγμή. Καλόμαθα και στην Κομοτηνή που έβλεπες όποιον ήθελες μέσα σε δέκα -το πολύ- λεπτά. Ακόμη ίσως και την ιδέα ότι δεν είμαστε κατά κάποιο τρόπο "γειτόνισσες"(η δική της περιοχή είναι δίπλα ακριβώς στη δική μου, πήγαινα σπίτι της μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια).

Κι είναι κι αυτό που στο νέο μου ξεκίνημα -στην αναζήτηση δουλειάς, στη συνέχιση των σπουδών μου, ακόμη και στα μαθήματα οδήγησης(προσεχώς νέος killer στο δρόμο)- ήθελα τις κολλητές μου δίπλα μου. Τα κορίτσια απ' την Κομοτηνή αδύνατο· όσο κι αν κανονίζουμε να βλεπόμαστε, μας χωρίσουν πλέον αρκετά χιλιόμετρα. Η κολλητή μου, το άτομο μου(όπως θα έλεγε κι η Meredith για την Christina στο Grey's Anatomy), δε θα είναι τώρα ούτε αυτή εδώ. Και μιας κι ανέφερα το Grey's Anatomy, ας σας εξηγήσω τι εννοώ το άτομο μου("my person"). 

Όπως και στη σειρά, το άτομο μου είναι η φίλη που εμπιστεύομαι απόλυτα, ο συνεργός μου, εκείνη που "αν σκοτώσω κάποιον θα με βοηθήσει να κρύψω το πτώμα". Είμαστε μια ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω από φίλη μου· είναι η αδελφή που δεν είχα ποτέ. Συναισθηματικά θα μπορούσα να πω ότι είναι στο ίδιο ύψος με τις κολλητές μου απ' την Κομοτηνή. Στη ζωή μου, όμως, το δικό της κομμάτι είναι μεγαλύτερο. Όχι χρονικά -έχω φίλους πολύ παλαιότερους από αυτή- μα "πρακτικά". Είναι το άτομο που εμπλέκεται περισσότερο στη ζωή και το είναι μου. Κι ας αγαπώ εξίσου και τα κορίτσια μου απ' την Κομοτηνή. Κι ας πέρασα μαζί τους -ελπίζοντας πως έρθουν κι άλλες πολλές- μεγάλες στιγμές. Χαρές και λύπες, δάκρυα και χαμόγελα. Μακάρι να είχα άλλα τέσσερα χρόνια μαζί τους να ζήσουμε όλα αυτά που θέλαμε, μα δεν προλάβαμε. Γιατί οι επισκέψεις δε θα 'ναι ίδιες. Δε θα είναι φοιτητική ζωή. Κι εκείνες, όπως και την κολλητή μου, τις εμπιστεύομαι απόλυτα. Κι εκείνες μου λείπουν αφάνταστα -όπως μου έλειπε η φίλη μου όταν σπουδάζαμε μακριά, όπως θα μου λείψει και τώρα.

Από την άλλη, δε θα μπορούσα να πω ότι δε χαίρομαι γι' αυτήν και το καινούριο ξεκίνημα της· το αντίθετο μάλιστα. Είναι κάτι που ξέρω πως θα της κάνει καλό. Τόσο σε επίπεδο εμπειριών(μακάρι να δινόταν και σ' εμένα η ευκαιρία να πράξω κάτι παρόμοιο), όσο και ψυχολογικό. Γιατί μετά από τόσους δύσκολους μήνες(ένα χρόνο σχεδόν) χρειάζεται να απομακρυνθεί, να ηρεμήσει, να αποφορτιστεί συναισθηματικά, να καθαρίσει το μυαλό της και να ξεφύγει απ' όλα τα άσχημα που τη βαραίνουν. Και παρόλο που μερικά από αυτά τα σύννεφα θα την ακολουθήσουν κι εκεί, μακροπρόθεσμα θα καλυτερέψει.  Και ίσως ακόμη να επιστρέψει δριμύτερη. Η παλιά καλή φίλη που πολλοί αγαπήσαμε και κοντέψαμε να ξεχάσουμε τον τελευταίο καιρό. Και μιλώ σαν ένα άτομο που γνώρισε και τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της(έως και ολοσκότεινη τους τελευταίους μήνες). Αυτό το ταξίδι κατά κάποιο τρόπο της είναι απαραίτητο. Το έχει ανάγκη. Όπως επίσης έχει ανάγκη να κάνει κάτι επιτέλους για τον εαυτό της και μόνο. Χωρίς να βάζει τη ζωή της σε αναμονή για τα θέλω άλλων. Γιατί πρέπει να δοκιμάσει την απόφαση που πήρε ακόμη κι αν στην πορεία τη μετανιώσει ή δει πως δεν της ταιριάζει η νέα της ζωή ή ακόμη κι αν βαρεθεί. Κι ας πάρει μετά το πρώτο αεροπλάνο. Έχει δικαίωμα να το ζήσει όμως.

Γι' αυτό κι εγώ της εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη στο νέο της ξεκίνημα. Και να μη βιαστεί να τα παρατήσει. Εμείς που μένουμε πίσω θα βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε τις ζωές μας κι ας μας λείπει. Τουλάχιστον θα τη βλέπουμε κάποιες βδομάδες το χρόνο.

Κι ίσως γιατί κι εγώ αν χρειαστεί να πάρω μια παρόμοια απόφαση, να χρειαστώ τη στήριξη των αγαπημένων μου προσώπων. Να ξέρω πως νοιάζονται τόσο πολύ για μένα που θα χαρούν με αυτή μου την απόφαση, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να με αποχωριστούν. Να υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που θα με ενθαρρύνουν να τολμήσω ένα νέο ξεκίνημα ακόμη κι αν στην πορεία δω πως τελικά δεν ήταν για μένα. Να ξέρω πως θα υπάρχουν ακόμη άτομα στα οποία θα μπορώ να επιστρέψω αν αποτύχω ή απογοητευτώ...

Αντίο αδελφούλα μου!ღ

Θα μου λείψεις πολύ.. 

Καλή τύχη στο νέο σου ξεκίνημα και να προσέχεις..

Όταν οι νέοι διαμαρτύρονται..

Αγόρια φόρεσαν φούστες και βγήκαν στους δρόμους

Όταν οι νέοι αποφασίζουν να επαναστατήσουν βρίσκουν τους πιο πρωτότυπους τρόπους. Έτσι και τ' αγόρια στην Αττάλεια της Τουρκίας βγήκαν στους δρόμους φορώντας φούστες θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για την πρόσφατη απαγόρευση της φούστας στα κορίτσια του Λυκείου. Μια απρόσμενη κίνηση αλληλεγγύης στον αγώνα του "ασθενούς" φύλλου να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Για την ακρίβεια για να διεκδικήσει ένα δικαίωμα μάλλον αυτονόητο για τις χώρες του "δυτικού" κόσμου. Μπορεί να μη φαίνεται κάτι σπουδαίο, αλλά για κάθε μεγάλη αλλαγή πρέπει κάποιος να κάνει πρώτα ένα μικρό βήμα.

Σχετικά μας πληροφορεί το άρθρο στο site e-go.gr:

Φορώντας φούστες διαμαρτυρήθηκε μία ομάδα αρρένων μαθητών λυκείου στην Αττάλεια της Τουρκίας, επειδή τις απαγόρευσαν στις μαθήτριες του σχολείου. Οι μαθητές προχώρησαν στη διαμαρτυρία αυτή, όταν το λυκειάρχης απαγόρευσε στις μαθήτριες να φορούν τις φούστες ως μέρος της σχολικής αμφίεσης. Περίπου δέκα κορίτσια, αυτοαποκαλούμενες ως η "νέα ελπίδα των γυναικών από το Λύκειο", κρατώντας πλακάτ που έγραφαν «Όχι στην απαγόρευση της φούστας» και «Οι φούστες δεν είναι διαφθορείς», πραγματοποίησαν πορεία στην οδό Καζίμ Οζάλπ. «Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι υπερσυντηρητικές προσωπικότητες βλέπουν το γυναικείο σώμα ως σεξουαλικό σκεύος. Εάν οι γυναίκες φορούν κοντές φούστες, τότε οι άνδρες έχουν το δικαίωμα να τις κοιτούν και να τις βιάζουν. Αυτές οι αναχρονιστικές απόψεις οδήγησαν στην απαγόρευση της κοντής φούστας», δήλωσε ένας από τους νεαρούς διαδηλωτές. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο διευθυντής του σχολείου, Χαϊρί Μπας, είχε δηλώσει στην Τζουμχουριέτ, ότι φέτος η ενιαία στολή για μαθητές και μαθήτριες ήταν να φορούν γκρι παντελόνι και λευκό μπλουζάκι, μία απόφαση που είχε εγκρίνει και ο Σύλλογος Γονέων και Διδασκόντων. Όπως είχε επισημάνει, «η απόφαση αυτή είχε να κάνει με τη νέα νομοθεσία. Συμφωνήθηκε τα παιδιά να φορούν στολή. Ωστόσο, συμφωνήσαμε αγόρια και κορίτσια να φορούν παντελόνια. Με τον τρόπο αυτό μπορούν τα παιδιά μας να είναι περισσότερο άνετα».

Πηγή: Hürriyet Daily News

Ο Μήνας Που Πέρασε

→ τα highlights  του Σεπτέμβρη←

Είδα: The Great Gatsby (Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο!)


Άκουσα: το τραγούδι "Jar of hearts" της Christina Perri σε cover από τη Lea Michele(Glee)


Τραγούδησα: το "Dark Paradise" της Lana Del Rey (στο μπάνιο)


Ζωγράφισα: Μετράει το μανό στα νύχια;

Διάβασα: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ Β' Το Κράτος της Μόσχας 1240-1613 (Ντρέπομαι γι' αυτό, αλλά τι να κάνω που είχα εξεταστική;)

Έγραψα: Στο blog μου μετά από καιρό(και την αρχή μια νέας ιστοριούλας αλλά αυτή σας την κρατάω για έκπληξη)

Είπα: "Μάνα παίρνω πτυχίο!"

Γέλασα: Με την προσωρινή μου συγκάτοικο στην Κομοτηνή (Ζουζού!! ♥)

Έκλαψα: Όταν είδα ότι μάλλον νοικιάστηκε το φοιτητικό μου σπίτι

Ταυτίστηκα: Με μια γιαγιά 80 χρονών στο διπλανό τραπέζι σε μια καφετέρια που την άκουσα να λέει "Δύσκολα τα γεράματα, βαριά η καλογερική"

Συζήτησα: Για άντρες. Και σεξ. Και φαγητό. Και μόδα. Και σεξ.

Θυμήθηκα: Το 1ο έτος στην Κομοτηνή

Διηγήθηκα: Ευτράπελες ιστορίες απ' το Λύκειο

Ερωτεύτηκα: Έναν ψηλό, μελαχρινό και αξύριστο με γκρι φούτερ που πέρασε την Παρασκευή 20/09 το μεσημέρι έξω απ' το piccolo (Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές στείλε μου μήνυμα!)

Ονειρεύτηκα: Όταν κατάλαβα πως 99% παίρνω πτυχίο

Φαντάστηκα: Το τατουάζ που θα κάνω

Σχεδίασα: Ένα ταξίδι στη Γερμανία

Αποφάσισα: Να ξεκινήσω πάλι διατροφή (το παράκανα το καλοκαίρι)

Ταξίδεψα: Μέχρι την Κομοτηνή για την εξεταστική

Συνάντησα: Συμφοιτητές που είχα να δω από τον Ιούνιο

Κόλλησα: με το τραγούδι "Lucky" των Jason Mraz & Colbie Caillat


Μαγείρεψα: Banoffe (αυτή τη φορά πέτυχα την καραμέλα γάλακτος!)

Έφαγα: Λαχματζούν!!! (Με γύρο μοσχαρίσιο στο αγαπημένο μου King Food στην Κομοτηνή)

Ήπια: Freddo cappuccino mocha (@ Mikel)

Έπαιξα: Operate Now: Stomach Surgery (www.gamesgames.com)

Έψαξα: Τρομακτικές ιστορίες στο ίντερνετ

Αγόρασα: 5 κλασικά βιβλία στην τιμή των 5 ευρώ -μόνο!- το καθένα σε συλλεκτικούς τόμους με σκληρό εξώφυλλο (Περηφάνια και Προκατάληψη, Ανεμοδαρμένα Ύψη, Νανά, Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ, Τζέιν Έιρ)

Πειραματίστηκα: Κρατώντας το στυλό με διαφορετικό τρόπο (χωρίς επιτυχία)

Έμαθα: Πως ο Ιβάν ο Τρομερός είχε σύνδρομο καταδίωξης (προς σχιζοφρένεια το κόβω!)

Είδα με άλλο μάτι: Τη Λέσχη ( τώρα που δεν δικαιούμαι πλέον σίτιση)

Κάτι που δεν περίμενα να με δω να κάνω: Κουτσομπόλευα τους γείτονες της φίλης μου στην Κομοτηνή (και κοιτούσα μάλιστα μέσα απ' το ματάκι!)

Παιχνιδάκι!!!

"Κάποια μέρα έφυγε αθόρυβα, αφήνοντας ένα απέραντο κενό στην ψυχή όλων."


#Διεθνής_ΕΒδομάδα_Βιβλίου
Παίρνουμε το πιο κοντινό μας βιβλίο, πάμε στη σελίδα 52, αντιγράφουμε την 5η πρόταση και την αναρτούμε. Δεν αναφέρουμε τον τίτλο. Συμπεριλαμβάνουμε τους κανόνες ως μέρους της ανάρτησης.

Φάκελος: ΑΝΤΡΕΣ

ΠΟΥΛΕΡΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ

Παρασκευή βράδυ. Φοράς το αγαπημένο σου κόκκινο κραγιόν, ένα τζινάκι, ανοιχτό πουκάμισο κι από μέσα εκείνο το φανελάκι που αναδεικνύει το στήθος σου. Μόνο σου στολίδι εκείνο το λουλουδάτο κολιέ που λατρεύεις. Στα χέρια σου μια μεγάλη τσάντα Armani, μωβ λουστρίνι. Πεδιλάκι ίσιο -άσπρο και μπεζ. Το σώμα σου αναδίδει μια υπέροχη μυρωδιά -νιάτα και άρωμα. Τα μαλλιά σου λυτά, ατημέλητα. Απλή κι όμως περιποιημένη. Έτσι ήθελες να περάσεις την τελευταία μέρα της εξεταστικής. Βγαίνεις μια βόλτα, χαλαρά στην πλατεία. Σε κάποια φάση κάθεσαι με τη φίλη σου στην πλατεία, χαζεύεις τον κόσμο που περνάει. Κυρίως τους άντρες. Σε μια φοιτητούπολη -ακόμη και σ' εκείνες που αντιστοιχούν 4 γυναίκες σ' έναν άντρα- το θέμα δεν εκλίπει ποτέ. Πόσο μάλλον Σεπτέμβριο. Περνούν από μπροστά σου αγόρια για όλα τα γούστα: όμορφοι, άσχημοι, γοητευτικοί, σοβαροί, χαζοπαλίκαρα, ψηλοί, κοντοί, γυμνασμένοι, αδύνατοι, χοντρούληδες, καλοντυμένοι, κακόγουστοι, μελαχρινοί, ξανθοί, ξυρισμένοι, αξύριστοι... 

Όποιο κι αν είναι το γούστο σου, κάποιος θα περάσει από μπροστά. Ξέρω, θα μου πεις πως είσαι η προσωποποίηση του νόμου του Μέρφι. Εκείνος που θα σ' αρέσει θα είναι σε σχέση ή γκέι ή θα ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στη Σομαλία. Δεν είσαι η μόνη.

Κι άντε πες πως πέτυχες το αρσενικό που θα σε γοητεύσει και θα δείξει ότι σε πρόσεξε κι αυτός.. Περίμενε, γιατί -ω, τι έκπληξη!- θα μείνει στα κοιτάγματα. Φυσικά! Θα σε κοιτάει, θα τον κοιτάς, θα περιμένεις να κάνει την κίνηση κι αυτός........ΔΕΝ! Τι κι αν του ρίχνεις ματιές όλο νόημα, τι κι αν του στέλνεις κλεφτά χαμόγελα, τι κι αν -δήθεν αφηρημένα- κάνεις χαριτωμενιές με το μαλλί σου, τι κι αν -πάλι δήθεν αφηρημένα- παίζεις με το κολιέ σου. Αν δεν κάνεις ΕΣΥ το πρώτο βήμα θα μείνετε στις ματιές. Τι μου λες? Πως είσαι πολύ εγωίστρια(ή ντροπαλή) για να κάνεις την πρώτη κίνηση; Ναι αγαπητή μου, κι εγώ το ίδιο. Και πού καταλήγουμε; Πουθενά!

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι άντρες έχουν γίνει ΚΟΤΕΣ.. Το χειρότερο; Γκρινιάζουν για τις γυναίκες που κάνουν την πρώτη κίνηση -τους ευνουχίζουν, λέει- κι από την άλλη αυτοί δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι.. Ε αν δεν κάνει την κίνηση κανένας απ' τους δύο χρυσό μου, ποιος θα την κάνει; Ο γείτονας; Για ποιο λόγο κοιτάς αφού ΔΕΝ έχεις σκοπό να κάνεις τίποτα; Μήπως θεωρείς ότι κάνοντας κίνηση θα καταλήξεις περισσότερο δεσμευμένος απ' ότι θες; Ε, λοιπόν, σου έχω νέα. Μια γνωριμία κάνεις, ΟΧΙ πρόταση γάμου! Και στην τελική ρε κουμπάρε, ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι εγώ -και κάθε κοπέλα στη θέση μου- θέλω να σε τυλίξω; Αν είναι δυνατόν! Έχουμε κι άλλες δουλειές, δε θα ασχολούμαστε με την αφεντομουτσουνάρα σου! Αααα παιδί! Και κάτι ακόμη. Κάθεσαι ώρες ολόκληρες και μιλάς για τον ανδρισμό σου και θίγεσαι όταν σου τον θίγουν και διαλαλείς παντού το πόσες κατακτήσεις έχεις.. Ξύπνα Θανάση! Ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι! Πως να το κάνουμε βρε παιδάκι μου, κότα και άντρας ΔΕΝ συνδυάζονται στην ίδια πρόταση(εκτός αν πρόκειται για φαγητό)! Ότι τι; Θα αλλάξουμε τους ρόλους εντελώς; Εμείς θα σας την πέφτουμε ενώ εσείς μιλάτε με την παρέας σας για μόδα και σεξ(εντάξει, αυτό είναι κοινό θέμα συζήτησης των δύο φύλων). Γιατί όχι; Όλα μας τα πήρατε -αποτρίχωση, ανταύγειες, μπλουζάκια με "v", ακόμη και φούστες- αυτό θα σας ξεφύγει; Αν εσείς τη βρίσκετε, τι να πούμε εμείς...

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισαν να κολλούν τη "γρίπη των πουλερικών" και οι άσχημοι.  Δεν το λέω από κακία.. Ξέρετε, αυτοί που δεν τους λες και ωραίους και στηρίζονται στο λέγειν και το χαρακτήρα τους για να "ρίξουν" μια κοπέλα. Κάποτε περπατούσες στο δρόμο κι άκουγες γύρω τριγύρω τέτοιους τύπους να μην "κωλώνουν" και να κάνουν κοπλιμέντα, να χαιρετούν όλη την κοριτσοπαρέα, να κορνάρουν(αν είναι σε αμάξι) και τέλος πάντων να σου ανεβάζουν λίγο το ηθικό με το φλερτ τους. Άσχετο με το αν σου αρέσουν ή όχι. Αυτούς τους ανθρώπους θαυμάζαμε σαν τους "τελευταίους των μοϊκανών", τους μόνους που δεν ήταν κοτόπουλα. Και τώρα άρχισαν κι αυτοί να σε κοιτούν και να μη λεν κουβέντα. Δηλαδή τι άλλο; 

Κι άντε από τον "παίδαρο" να το καταλάβω.. Είναι ωραιοπαθής και στηρίζεται μόνο στην εμφάνιση του για να γνωρίσει κοπέλες. Εσείς οι ασχημούληδες τι περιμένετε ακριβώς; Να σας πλησιάσουν οι κοπέλες για την ομορφιά του χαρακτήρα σας; Ε αν δεν μας τον δείξετε εσείς, αν δεν μας εντυπωσιάσετε βρε αγόρια πώς θα γίνει; Κι αν νομίζετε ότι μας αρέσουν μόνο οι ωραίοι γιατί χαζεύουμε με την εξωτερική τους εμφάνιση κάνετε λάθος. Εκτιμούμε πολύ ένα σωστό χαρακτήρα, μια όμορφη αίσθηση του χιούμορ(πολύ σημαντικό αυτό), ίσως μια κάποια επιδεξιότητα στο κρεβάτι(ίσως;☺), μερικές από εμάς έχουμε ακόμη και μια αδυναμία στους άντρες με κοιλίτσα(άντρας χωρίς κοιλιά, σπίτι χωρίς μπαλκόνι). Δε ζητάμε μοντέλο(δε θα μας χαλούσε κιόλας, απλά δεν είναι προτεραιότητα), αρκεί μονάχα να μην είστε πρωτοξαδέρφια του Σμίγκολ και του ET ταυτόχρονα(θα τρομάξει και το γατί αν σας δει!).

Και πες ότι το παραμύθι σήμερα τελείωσε καλά και το αγόρι σου μίλησε κι έχετε κανονίσει μάλιστα και ραντεβού.. Τι γίνεται τότε; 

Εσύ περνάς μια ολόκληρη μέρα να κάνεις τα μπάνια σου, να πασαλείφεσαι τις κρέμες σου, να ξεπουπουλιάζεσαι παντού(από τα πόδια μέχρι τα φρύδια), να βάφεσαι προσεγμένα -προς Θεού μην είναι η γραμμή του eyeliner στραβή(λες και θα το καταλάβει)! Ξοδεύεις ακόμη και μέρες μέχρι να βρεις το ιδανικό outfit -είναι γνωστό πως τέτοιες μέρες δεν έχεις τίποτα απολύτως να βάλεις κι ας είναι η ντουλάπα σου ασφυκτικά γεμάτη. Ταιριάζεις τα πάντα -παπούτσια, τσάντα, αξεσουάρ- μέχρι και τα εσώρουχα σου(και να μην τα δει, πρέπει να είναι κι αυτά στην εντέλεια). Για να μην αναφέρουμε και τι γίνεται όταν βγάζεις ένα ανεπιθύμητο -κι όλως διόλου απρόσκλητο- σπυράκι.. 

Ενώ αυτός; Παίρνει το πουλί του κι έρχεται!

Μετά το ραντεβού ακολουθούν νέες υπερωρίες, απεριόριστες εργατοώρες αναλύσεως. Από το πως σου είπε "καλησπέρα" μέχρι το πως σου είπε "καληνύχτα", αν φιληθήκατε, γιατί και πώς. Ευτυχώς που έχεις και τις φίλες σου και οδηγείστε στην παράνοια ομαδικώς. Ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που το πολυπόθητο τηλεφώνημα δεν έρχεται ποτέ. Ώρες ολόκληρες κοιτάς το ταβάνι ξαπλωμένη και σκέφτεσαι τι μπορεί να πήγες στραβά, τι έκανες -στη δική σου συνείδηση πάντα εσύ φταις- και δε σου τηλεφώνησε για δεύτερο ραντεβού. Κοιτάς το τηλέφωνο σου και προσπαθείς να πολεμήσεις εκείνη την παρόρμηση να τον πάρεις. Ξέρεις πως μόνο χειρότερα θα μπορούσες να κάνεις τα πράγματα. Φοβάσαι το ενδεχόμενο να σε γειώσει -ψυχρά, χωρίς συναίσθημα. Σκέψεις ατελείωτες περνούν απ' το μυαλό σου. Κάτι δεν σου κολλάει. Κυρίως κάτι που ΔΕΝ έγινε.

Τον τελευταίο καιρό οι επίδοξοι μνηστήρες γίνονται "λούης" πριν καν φτάσετε στο "μοιραίο". Θα μπορούσες να συλλάβεις με τη λογική σου τους λόγους που μπορεί να εξαφανίστηκε κάποιος αφού σε έριξε στο κρεβάτι -βασικά είναι ένας λόγος κι είναι πως ήθελε μόνο σεξ και τίποτα άλλο. Αδικαιολόγητο, μα κατανοητό. Όταν, όμως, κάποιος δεν επιδιώκει ούτε καν αυτό πριν σταματήσει να σου τηλεφωνεί, τι φταίει; Και το κυριότερο, τι θέλει; Προφανώς ΔΕΝ θέλει εσένα, το καταλάβαμε αυτό. Για ποιο λόγο, όμως, να μην αποπειραθεί καν να σε ρίξει στο κρεβάτι; Να σε "εκμεταλλευτεί" για να του κάτσεις είναι κάτι που μπορείς να καταλάβεις, να σε "εκμεταλλευτεί" για ένα καφέ(τον οποίο 9 στις 10 πλήρωσε αυτός) είναι παράλογο. Μα άμα δεν θέλεις σεξ, τι θες καλέ μου; Πες το τουλάχιστον και σ' εμάς να ξέρουμε.

Κι αν μπορείς να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη, ακόμη καλύτερα. Ξέρεις, αν βρεις λίγο τι ακριβώς θες και πώς το θες και να μας ενημερώσεις να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Όχι τίποτα άλλο, τουλάχιστον μην ξενυχτάμε αναλύοντας τι μπορεί να κάναμε λάθος και κάνουμε μαύρους κύκλους. Και κάτι τελευταίο. Αν μπορείς -αν λέω- να πας έτσι λίγο πιο στο ΔΙΑΟΛΟ δε μπορείς να φανταστείς πόσο θα διευκόλυνες πολλές ζωές. Λέμε τώρα μια ιδέα...

Goodbye Summer...

EDITORIAL

Φθινοπώριασε...ღ

Ήρθαν τα πρωτοβρόχια, αστραπές και βροντές σε περιτριγυρίζουν, τα πρώτα κρύα, κίτρινα φύλλα, μεγαλύτερες νύχτες, μυρωδιά βρεγμένου χώματος, μια γλυκιά μελαγχολία στον αέρα. Πρόκειται για την πιο ρομαντική εποχή του χρόνου. Τόσο μαγική, μεταμορφώνει όλη την ασχήμια της ετοιμοθάνατης φύσης σε ποίηση.. Κάπου εκεί αποχαιρετώ κι εγώ το καλοκαίρι που έφυγε, μαζί με όλες τις αναμνήσεις του. Και τη ζωή που μου πήρε βίαια μέσα απ' τα χέρια μου: τα φοιτητικά μου χρόνια που τελείωσαν. Ο αέρας ψιθυρίζει στο αυτί σου μια μελωδία, κρυφή, μόνο για σένα. Προσπαθείς να θυμηθείς απ' την αρχή πώς είναι να ζεις χωρίς τον ήλιο, έξω απ' τη θάλασσα, με τα πλεκτά μπλουζάκια, τις γαλότσες και τα δερμάτινα. Πρώτα συνάχια· σημάδι όμορφων -και αρκετά απρόσεκτων- καλοκαιρινών νυχτών. Να χουχουλιάζεις στις μακριές πιτζάμες σου, τυλιγμένη σε ελαφριά κουβερτάκια. Καλτσούλες -ακόμη λεπτές- να ζεσταίνουν τα πόδια σου. Σε λίγο καιρό θα επιστρέψουν οι χοντρές κάλτσες με τα λούτρινα σκυλάκια, γατάκια, πιγκουινάκια κι όλο το ζωικό βασίλειο γενικότερα. Και οι παντόφλες! Εκείνες οι χνουδωτές παντόφλες-ζωάκια, κάθε κορίτσι που σέβεται τον εαυτό του κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι φορώντας τες! Ζεστές και χαριτωμένες, χρωματίζουν τις κρύες νύχτες.

Ιδανική συντροφιά μια ζεστή σοκολάτα. Πρώτο σου μέλημα στις πρώτες ψύχρες. Πηχτή ή πιο αραιή, αγαπημένη γεύση για κάθε ουρανίσκο. Μια μαγεία που φτιάχνεις με νερό, κακάο και λίγο συμπυκνωμένο γάλα - για πιο ιδιαίτερη γεύση μπορείς να το αντικαταστήσεις με κρέμα γάλακτος! Πρόσθεσε αν θες στο τέλος σιρόπι με γεύση(φουντούκι το αγαπημένο μου), κουβερτούρα σε σταγόνες(να λιώσει), μπισκότο, σαντιγί(μπορείς να φτιάξεις δική σου, με έλαιο βανίλιας ή αμυγδάλου για περισσότερη γεύση), σοκολάτα τρούφα από πάνω, ακόμη και σιρόπι σοκολάτας ή να προσθέσεις marsmallows αν βρεις(το βλέπω συνέχεια στο ίντερνετ, αλλά δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη). Μπορείς να προσθέσεις ακόμη και λίγο αλκοόλ(κονιάκ, λικέρ ή ακόμη και bailey's). Πειραματίσου όπως οι Mayas και αρωμάτισε τη με κανέλα και μοσχοκάρυδο -ή ακόμη και με τσίλι, για πιο τολμηρούς ουρανίσκους! Αντί για κακάο μπορείς να χρησιμοποιήσεις κανονική σοκολάτα. Δοκίμασε και λευκή -θα σε ξαφνιάσει! Μπορείς ακόμη και να συνδυάσεις διάφορες αγαπημένες σου γεύσεις(πχ κουβερτούρα, γάλακτος και gianduja). Κάπου πήρε το μάτι μου ακόμη και συνταγή για ρόφημα σοκολάτας με νουτέλα! Υπάρχουν μάλιστα, αν βρεις, έτοιμα κυβάκια σοκολάτας που τα λιώνεις -με ζεστό γάλα νομίζω- και γίνονται ρόφημα σοκολάτας(είχα δει μια φορά σ' ένα μαγαζάκι στην πόλη μου, δεν ξέρω αν έχει ακόμη όμως). Απόλαυσε τη ζεστή σοκολάτα σου με κουλουράκια ή μάφινς(το πορτοκάλι μαζί με τη σοκολάτας αποκτά ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα). Δεν είσαι σίγουρη για τις αναλογίες; Δεν πειράζει, μπορείς να βρεις συνταγές παντού στο ίντερνετ! 

Και για να μην ψάχνεις μόνη σου, βρήκα τις πιο ενδιαφέρουσες συμβουλές και συνταγές και σου τις προτείνω:

• http://www.clickatlife.gr/story.aspx?id=2130978
• http://cosmo.gr/Lifestyle/Geysi/Syntages/5-eukoles-syntages-gia-na-apolauseis-th-zesth-sokolata-soy.2040220.html
• http://syntagesapospiti.blogspot.gr/2011/01/blog-post_06.html
• http://www.sintagespareas.gr/sintages/pixti-zesti-sokolata.html
• http://www.sintagespareas.gr/sintages/sokolata-rofima-me-liker-triantafillo-kai-mpiskoto.html
• http://www.sintagespareas.gr/sintages/xeimoniatiki-zesti-sokolata.html
• http://www.sintagespareas.gr/sintages/zesti-kremodis-sokolata.html
• http://greekmylittleexpatkitchen.blogspot.gr/2011/12/all-i-need.html
• http://mageirikesdiadromes.gr/recipes/zesth-kai-aromatikh-sokolata.html
• http://syntages.matia.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AC-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%8C%CE%BB/%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AE-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1.html

Και για τους πραγματικούς λάτρες της σοκολάτας, βρήκα και μερικές συνταγές για fondue σοκολάτας(για να μη λέτε ότι κάνω μισές δουλειές):

• http://www.queen.gr/MAGEIRIKH/KATI-GLYKO/item/31550-To-pio-eykolo-fondue-sokolatas
• http://www.sintagespareas.gr/sintages/fonti-sokolatas.html
• http://www.funkycook.gr/%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82-fondue-chocolate/#

Το συνοδεύετε με φρούτα, μπισκότα, M&M's, marsmallows ή ό,τι άλλο σας αρέσει και βουτάτε στη σοκολάτα. Ναι, αν κρυώσει λίγο μπορείτε να βάλετε και δάχτυλο. Μπορείτε ακόμη και να το αρωματίσετε όπως το ρόφημα σοκολάτας, με κανέλα, μοσχοκάρυδο ακόμη και τσίλι!

#Sumvainei_twra

EDITORIAL

Προσωπικά δε με χαλαρώνει τίποτα περισσότερο από τον ήχο της βροχής. Ακόμη περισσότερο της καταιγίδας. Όσο πιο δυνατή τόσο πιο αγαπημένη. Όσο πιο πολλές αστραπές, τόσο πιο μαγική. Όσο περισσότερες βροντές, τόσο πιο μελωδική. Ίσως να με γοητεύει το μεγαλείο της φύσης, ίσως απλά να μου αρέσει γιατί σηματοδοτεί την αρχή του χειμώνα.


"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές" . Οδυσσέας Ελύτης.

Hom(ew)ork......!!!

EDITORIAL

Τι είναι χειρότερο από το να διαβάζεις για την εξεταστική???

Μα φυσικά να διαβάζεις για την εξεταστική και παράλληλα να πρέπει να ολοκληρώσεις μια εργασία!

Βαριέσαι απίστευτα να την κάνεις και τα φορτώνεις στον κόκορα. Όσο πιο εύκολη η εργασία, τόσο πιο αργά θυμάσαι να την κάνεις. 

Κι όσο πιο αργά ξεκινήσεις τόσο περισσότερο κουράζεσαι, γιατί πρέπει να κάνεις περισσότερα σε μια μέρα.

Τα μάτια σου κουράζονται, ο αυχένας σου πιάνεται, τα νεύρα σου τσατάλια.

Αναγκάζεσαι να ξοδέψεις -στην καλύτερη περίπτωση- 6 ώρες συνεχόμενες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Και το μόνο που θες να κάνεις είναι να τον πετάξεις στον τοίχο και να τον σπάσεις.

Και μες τα νεύρα σου πρέπει να έχεις και το νου σου να πατάς συνέχεια save μην τυχόν τη χάσεις -και φτου κι απ' την αρχή!

Τα βλέφαρα σου αρχίζουν να βαραίνουν... Νυστάζεις... Τα μάτια σου κλείνουν... 

Το πληκτρολόγιο είναι τόσο ζεστό....

Τελικά καταφέρνεις -μετά από πολλούς καφέδες κι ακόμη περισσότερα σνακ- να την τελειώσεις.

Κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρέφτη. Τρόμος!

Κάπως έτσι κι εγώ τελείωσα την εργασία μου σήμερα -την τελευταία εργασία των φοιτητικών μου χρόνων- με πολύ κόπο (αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας, ξέρετε δε χρειάζεται να σας τα λέω εγώ) κι ολίγη συγκίνηση. Παρά την κούραση, μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση. Ίσως γιατί είναι η τελευταία εργασία πριν πάρω το πτυχίο μου, η τελευταία εξεταστική, τα τελευταία μαθήματα. Αυτή τη στιγμή, όμως, δεν είμαι σε θέση να τα συλλογιστώ όλα αυτά.. 

Το μόνο που θέλω είναι να γεμίσω τη μπανιέρα και να ξαπλώσω εκεί μέσα. Κι ύστερα να πέσω ξερή στο κρεβατάκι μου, με την πικέ κουβερτούλα μου(τα πρώτα κρύα ξεκίνησαν) και να κοιμηθώ με μόνη παρέα το ψυχρό αεράκι.

"Όταν πίνω, σκέφτομαι. Και όταν σκέφτομαι, πίνω." Ρακίνας

Nemo saltat sobrius

Νύχτες σαν κι αυτή θέλω να κάτσω στο μπαλκόνι μου, αγκαλιά μ' ένα μπουκάλι αλκοόλ και να σκεφτώ όλα τα λάθη που έχω κάνει. Μ' ένα τσιγάρο στο χέρι -να σκοτώσω όλα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αργά, μεθοδικά. Σιγά-σιγά να βυθιστώ στη λήθη. Για την ακρίβεια σ' εκείνη τη στιγμή απόλυτης συνειδητότητας και αμετάκλητης απάθειας. Περνάω μια φάση περίεργη -χαρμολύπης. Λύπη για όλα και για τίποτα.

“Το Τίποτα (Ti) είναι ένα χημικό στοιχείο χωρίς ατομικό αριθμό, το οποίο [...] κατά κάποιες άλλες θεωρίες ονομασίας είναι ένα οινοπνευματώδες ηδύποτο που το σκαρφίστηκε κάποιος έξυπνος, [...] μια εξαϋλωμένη, αιθέρια και μεταφυσική μορφή του αλκοόλ που σε φέρνει σε κατάσταση διαρκούς μέθης χωρίς όμως πονοκεφάλους το άλλο πρωί, αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν ήπιες και τίποτα. Διάφοροι σοφοί και μη και τυχοδιώκτες και άνθρωποι που σκαλίζουν συνεχώς τις εξωκοσμικές και μεταφυσικές ρίζες της ύπαρξης ισχυρίζονται πως ένα μπουκάλι μεταφυσικό τίποτα έχει για άγνωστους λόγους βρεθεί και στο δικό μας Σύμπαν, όπου κρύβεται σ' ένα μπαρ με τη μορφή τεκίλας. Όποιος το πιεί, λένε, κερδίζει την αιώνια ζωή και ευτυχία με όλα τα παρελκόμενα, τώρα να μην τα λέω, ο νοών νοείτω... Είχα αρκετά φιλαράκια που πέθαναν, Θεός σχωρέστα, πάνω στην αναζήτηση αυτού του μοιραίου μπουκαλιού πίνοντας τα κέρατά τους σε τεκίλα ανά την υφήλιο.”

Προσπαθώντας να γεμίσουμε αυτό το τίποτα ζητάμε "περισσότερο". Περισσότερη τεκίλα, περισσότερη αγάπη, οτιδήποτε περισσότερο. Όσο πιο πολύ τόσο πιο καλά. Φέτος το καλοκαίρι γέμισα το δικό μου τίποτα με περισσότερη τεκίλα. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της εξεταστικής, αποφάσισα να σκοτώσω τον εγκέφαλο μου αργά, με αλκοόλ. 

Κι απέκτησα νέο παρατσούκλι: τεκιλολάγνα. 

Και μ' ένα μπουκάλι αγκαλιά συλλογιόμαστε όλες εκείνες τις "κουβέντες που τις καπνίζουμε, τις ζαλίζουμε με μπύρες, τις πετάμε με αγένεια κάτω απ' την καρέκλα και δεν τις ξεκινάμε ποτέ"..

"Πίνω για να ξεχάσω ότι είμαι μπεκρής." 

Alphonse Allais, 1854-1905, Γάλλος χιουμορίστας

Και κάπως έτσι...φθινοπώριασε

EDITORIAL

Οι πληγές του φθινοπώρου

Κίτρινα φύλλα τα όνειρα μας. Χάθηκαν κάπου ανάμεσα στον οίστρο του καλοκαιριού και τη λήθη του χειμώνα. Έτσι είναι το φθινόπωρο. Ήσυχο, μελαγχολικό. Η φύση πεθαίνει χωρίς να το καταλάβει κανείς. Η στιγμή που το συνειδητοποιείς έρχεται πολύ αργά. Όταν τα ξεραμένα όνειρα σου είναι πεσμένα στο δρόμο και τα πατάς με τις γαλότσες σου. Η μόνη λέξη που ταιριάζει: απουσία. Και τότε, μαζί με το ψιλόβροχο, νιώθεις να αυλακώνουν το μάγουλο σου σταγόνες καυτές. Τα πρωτοβρόχια φέρνουν μαζί και τα πρώτα δάκρυα. Και πώς σου αρέσει να περπατάς στη βροχή και να μην καταλαβαίνει κανείς ότι κλαις! Ηρέμησε. Σκούπισε αυτά τα δάκρυα. Ξάπλωσε και κοιμήσου. Θα σου κρατά συντροφιά η βροχή. Οι σταγόνες της θα μαστιγώνουν τα τζάμια και το βρεγμένο χώμα θα μυρίσει παντού. Το ψυχρό αεράκι -με μια ελαφριά υγρασία- θα σε αγκαλιάσει. Οι δυνατές βροντές και οι λαμπρές αστραπές θα ξεσπάσουν για σένα την οργή και τον πόνο σου.

Και, κάπου εκεί, θα νιώσεις γαλήνη.

Thank you very much indeed..

Σήμερα ανακάλυψα πως παρά την απουσία μου από τη μπλογκόσφαιρα το ιστολόγιο μου έφτασε τις: 41.283 προβολές!!!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που επισκέπτεστε καθημερινά το μικρόκοσμο μου και κουβαλάτε μέσα σας ένα κομμάτι της ψυχής μου.ღ

Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες στιγμές...

EDITORIAL

Update: 08.09.2013

Η καθημερινότητα του μπλογκ μου έχει λείψει... Μα, δυστυχώς, η τεχνολογία έχει στραφεί εναντίον μου. Περίοδος ξεκαθαρίσματος και αυτοσυνειδησίας. Με φόντο την -κατά πάσα πιθανότητα- τελευταία εξεταστική των φοιτητικών μου χρόνων. Κάπου εκεί ανάμεσα προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Σε μια κατάσταση συνειδητής απραξίας, ψάχνοντας τη λύση ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω. Ψάχνοντας τη μέση λύση, το ολότελα δικό μου μονοπάτι. Τη θέση μου στον κόσμο. Κάποτε νομίζαμε ότι αυτό θα το κάναμε στα 18, όταν διαλέξαμε το μέλλον μας μαζί με τις σπουδές μας. Μα τίποτα δε συγκρίνεται με ΑΥΤΉ τη μεταβατική κατάσταση που βρίσκομαι τώρα. Να θες να μείνεις ξένοιαστη, φοιτήτρια, ελεύθερη. Να σε αναγκάζουν να γίνεις πολίτης του κόσμου. 

Κι αν δε θες; Αν σου χρειάζεται λίγος ακόμη χρόνος; Δεν έχει σημασία. 

Πρέπει να εξελίσσεσαι συνεχώς. Κάθε μέρα ένα βήμα μπροστά, ποτέ πίσω.

Και κάπου εκεί μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου. Θα σου χρειαστεί.

Το ξέρεις πως σου αξίζουν τα καλύτερα.

Κι αν δεν το ξέρεις, μάθε το.